Op de Intensive Care (IC) ligt opgenomen Kiril (57 jaar). Hij heeft al negen dagen covid-19 en is in de loop van gisterenavond benauwder geworden. Uiteindelijk was hij niet langer in staat om zelfstandig (lees: zonder hulp van apparatuur) voldoende te ademen. Hierom is hij aan het begin van de nacht geïntubeerd en ligt hij nu aan de beademing.

Kiril is inmiddels stabiel aan de beademing, dat betekent dat zijn zuurstofgehalte niet langer te laag is en zijn koolstofdioxide gehalte niet langer te hoog is. Hij ‘ademt’ weer voldoende. Momenteel krijgt hij nog slaapmedicatie, dit gezien een beademingsbuis flink traumatiserend kan zijn. Ook is het goed dat we zijn lichaam laten uitrusten, gezien hij al meer dan een week hard aan het werk is.

Mijn dienst verloopt zoals gewoonlijk in deze periode, het is druk en er zijn veel mensen die de IC in moeten, zodoende dus ook veel mensen die zo snel mogelijk weer de IC uit moeten. In den landen blijkt het rustiger, ik krijg namelijk te horen dat Kiril moet worden overgeplaatst omdat ons ziekenhuis best vol ligt ten opzichte van de rest van het land. Momenteel werken alle ziekenhuizen in Nederland eigenlijk als één groot ziekenhuis. Dus als het op één plek vol is, dan dient het gewicht verdeeld te worden over de rest. In een ideale wereld zou dit altijd zo zijn, maar zo ver zijn we nog niet. Gelukkig zijn we in crisistijden bereidt om meer te doen voor mensen die we niet echt kennen, maar dat terzijde.

Bij navraag waar hij dan heen moet (dit wordt extern, ofwel buiten het ziekenhuis, geregeld) krijg ik als antwoord dat hij wordt getransporteerd naar een ziekenhuis dat twee uur verderop ligt. Hier gaan m’n nekharen wel degelijk van overeind staan, want dat betekent dus ook dat zijn familie een flink stuk heen en weer mag gaan reizen. Dat, of ze mogen een hotel gaan boeken. Beiden niet hele empathische verzoeken. Uiteindelijk blijkt er weinig keus, dit gezien alle ziekenhuizen in de regio hetzelfde probleem hebben. Wanneer ik zijn dochter vertel dat hij wordt overgeplaatst antwoordt ze aardiger dan ik had kunnen hopen: “Dat begrijp ik, je hoort dit soort dingen ook in het nieuws. Ik snap dat jullie het druk hebben, ik ben al blij dat er ergens plek is voor hem.”

Het eerlijk verdelen van covid-19 patiënten wordt steeds strakker geregeld, dat is fijn voor onze werkdruk als zorgverleners. Hoe eerlijk dit systeem is voor familieleden durf ik niet te zeggen, gelukkig kent het niveau van menselijk begrip geen grenzen.