Bij ons op de Intensive Care (IC) ligt opgenomen Matt (25 jaar). Hij was aan het werk en had last van iets waar hij vaker last van had, hij kon spontaan flauw vallen. Hier is meerdere keren naar gekeken door dokters alleen bleef onduidelijk wat hij had. Er kon geen duidelijke oorzaak worden gevonden voor zijn probleem. Gelukkig leek het niets ernstig te zijn.

De reden dat hij op de IC ligt komt doordat hij weer eens is flauw gevallen. Alleen heeft hij ditmaal met de achterkant van zijn hoofd een pallet geraakt. Dit heeft dusdanig veel schade veroorzaakt aan zijn brein dat hij het niet meer gaat overleven. Zoveel is -bijna meteen- duidelijk. Omdat hij zo jong is wordt toch alles op alles gezet, omdat er altijd een kans is dat we het fout hebben.

Pijnlijk genoeg zien we vaker patiënten zoals Matt voorbij komen. Voor de geroutineerde IC zorgverlener is zo’n patiënt een bekend fenomeen. Wat erg opviel was de toewijding en kracht die Matt’s vader, Jan, vertoonde. Waar het zelfs voor geroutineerden op de IC altijd een pijnlijk fenomeen is om iemand van zo’n jonge leeftijd met -eigenlijk alleen maar- stomme pech te zien overlijden, is de kracht en moed die Jan vertoonde gedurende de dagen onvergetelijk.

“Matt zou nooit kasplantje willen zijn. Het boeit me niet wat jullie vinden, als hij al in de buurt komt dan eis ik dat jullie stoppen”, zegt Jan met tranen in zijn ogen. We maken hem duidelijk dat we hem horen, en deze wensen volledig zullen respecteren. Dat het altijd moeilijk is om een goede inschatting te maken begrijpt hij. “Ik wil hem niet kwijt.. Alleen weiger ik hem een levenslange marteling aan te doen omdat ik niet sterk genoeg ben om hem los te laten.” Dagen lang doet Jan uitspraken waarbij enerzijds zijn liefde voor zijn zoon onbetwistbaar is. Anderzijds is zijn respect en loyaliteit aan de levenswensen van zijn zoon in direct conflict met wat hij zou willen, zijn zoon bij hem houden. “Hij zou mij nooit vergeven.. Nee, dat zeg ik fout. Ik zou mijzelf nooit vergeven als hij niet kan leven zoals hij leefde, als hij niet kan doen wat hij altijd graag deed, maar wel gedwongen wordt om te ‘leven’ omdat ik niet sterk genoeg was. Ik weiger. Het doet nu pijn, maar ik weet dat ik hem goed doe.”

Matt is na vijf dagen overleden. Jan is iedere minuut van de dag aanwezig geweest om bij zijn zoon te zijn.  De kracht die Jan vertoonde op -gemakkelijk- het meest pijnlijke moment van zijn leven is inspirerend. Wat zou de wereld mooi zijn, als iedereen was zoals Jan.