Jaren van snoeihard werken gaan voorbij. Herhaaldelijk valt het mij zwaar dat de hoge werkdruk maakt dat ik niet voor patiënten kan betekenen wat ik zou wensen en waar ik bovenal voor ben opgeleid. Mede hierdoor overpeins ik mijn carrière, de Intensive Care (IC) opleiding blijkt niet mogelijk, daar ik MBO ben opgeleid.

Ontgoocheld dat de twee jaar aanvullende opleiding na de M.d.g.o-vp niet van toegevoegde waarde blijkt te zijn, start ik met de High Care (HC) opleiding. De HC is een specialistische afdeling op de IC waar je zorg draagt voor de minder complexe IC patiënt. De 40’ste levensjaar gepasseerd -en moeder van drie kinderen- rond ik te midden van vele jonkies mijn studie succesvol af. De vlag al zegevierend aan de gevel, mijn witte uniform als wimpel dienend. Toch wordt een aantal jaren later de interesse gewekt naar meer kennis. Ik word aangenomen voor de IC opleiding. Een intensieve opleiding voor een intensieve afdeling volgt. Desondanks floreer ik bij de hoogcomplexe, zeer zieke patiënt en mijn jaren opgedane werkervaring blijkt van grote meerwaarde.

Momenteel werk ik vijf jaar met veel plezier als IC verpleegkundige wanneer heden ten dagen wederom sprake is van ophef, onrust, en verwarring  binnen de zorgsector.
De minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport gaf aantal jaar geleden opdracht om duidelijker onderscheid te maken tussen de niveaus vier (MBO) en vijf (HBO) opgeleide verpleegkundigen. 33 jaar later.. tja, de geschiedenis herhaalt zich.
Deze differentiatie moet ervoor zorgen dat verpleegkundigen beter kunnen worden ingezet om de veranderende zorgvraag aan te kunnen. Deze zal immers hoogcomplex worden. Dit komt door de toenemende vergrijzing, multi-morbiditeit (lees: mensen met meerdere ziekten en/of aandoeningen) en steeds kortere opnameduur aldus de minister.

En zo ontstaan nieuwe beroepsprofielen welke in 2020 een feit zijn. Wet BIG wordt geactualiseerd naar BIG II en een overgangsregeling moet dé sleutel vormen voor alle verpleegkundigen die geen HBO-diploma bezitten van ná 2012. De weerstand onder verpleegkundigen is groot, het draagvlak voor invoering ontoereikend. We willen tenslotte erkenning van kennis, ervaring en opleiding. Het wetsvoorstel zou aanvankelijk na de zomer van 2019 aan de Tweede Kamer worden gepresenteerd. Grote ophef in heel ‘zorgenland’ heeft de minister doen besluiten opnieuw het gesprek over het voorstel te openen. Ik hoop op een eerlijke ruilhandel, want de huidige voorstellen kunnen beter retour naar hun rechtmatige eigenaar.

Met de huidige tekorten in de zorg en de hoge uitstroom van zorgmedewerkers in het achterhoofd stel ik mezelf  een aantal vragen:
– Wat gaat dit alles brengen, dan wel aanrichten?
– Waarom worden mijn helden door de minister totaal niet op waarde geschat?
– Is dit wat onze sector met zijn vele bevlogen beroepsbeoefenaars nodig heeft?
En het meest voornaamste in deze; worden onze patiënten, cliënten en bewoners hier werkelijk beter van? Gelukkig.. de minister heeft naast de regie ook -vast- alle antwoorden.

Want na negen jaar zorgstudie -en 33 jaar werkervaring- ben en blijf ik maar verpleegkundige, verpleegkundige zonder regie wel te verstaan!