“Een blauwtje lopen” -deel 2

Vóór we meneer overtillen op de brancard van het ziekenhuis verteld de ambulanceverpleegkundige haar verhaal.

Meneer is gevonden in een van de meest beruchte prostitutie straten van Den Haag. Hier was hij samen met twee prostituees een gezellige avond aan het hebben toen hij plots stopte met ademen. Eerst dachten zij dat meneer sliep en moe was van de daad, maar toen dit toch iets te lang duurde hebben zij de reanimatie gestart en 1-1-2 gebeld. Bij aankomst van de ambulance was meneer weer aanspreekbaar, maar nog wel enorm blauw. Een blauwe gelaatskleur is een teken van zuurstoftekort (cyanose genoemd). Vaak centreert dit zich rond de neus en lippen van een patiënt en bij patiënten die gereanimeerd worden kan dit uitbreiden tot het gezicht. Meneer reageerde niet, ademde wel zelf en werd ondersteund door een speciaal masker wat extra druk op de luchtwegen zet en voor een betere zuurstof voorziening moet zorgen. De verpleegkundige van de ambulance vertelt op een astma cardiale te
hebben ingezet (lees: therapie te hebben ingeschakeld passend bij patiënten bekend met hartfalen). Dit gezien de snelle hartfrequentie die meneer heeft. Ik kijk op de monitor en zie dat zijn hart soms 190 keer per minuut slaat, en ook nog onregelmatig! Meer kon de ambulancebemanning niet vertellen. Het was erg rumoerig in het gebouw waar meneer lag en er was een hoop paniek. Omdat meneer nog bedreigd is in zijn ademhaling en bloedsomloop is besloten om meneer niet uitgebreid te onderzoeken op straat maar dit bij ons op de SEH te laten doen. Een ‘scoop and run’ actie wordt dit ook wel genoemd.

Het team maakt zich gereed om de patiënt over te tillen op de brancard van de traumakamer en hem over te nemen op de apparatuur van het ziekenhuis zelf. Het ziet er somber uit. Patiënten die zo blauw zijn als meneer is, en niet aanspreekbaar zijn, hebben vaak een serieus probleem. Iedere minuut dat meneer zuurstoftekort heeft worden lichaamsweefsels onvoldoende van zuurstof voorzien met als gevolg sterfte van weefsels.

Na het overtillen opent meneer spontaan zijn ogen en begint te praten tot onze grote verbazing! Ik sta dicht bij meneer zijn hoofd en begin meneer uit te leggen dat hij op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis is. Ik vervolg mijn verhaal door hem te
vragen of hij weet wat er gebeurd is. Tot onze grote verbazing begint meneer in geuren en kleuren te vertellen hoe hij naar de straat is gereden waar de prostituees zich bevinden, naar het gebouw van zijn “standaard” dames is gelopen, en daar een gezellige avond heeft gehad. Hoe meer de heer praat, des te meer ik mij sta te verbazen over het feit dat meneer complete verhalen aan het vertellen is, terwijl zijn gelaatskleur (en monitor gegevens) mij iets anders vertellen. Namelijk dat hij extreem zuurstoftekort heeft en deze mensen normaliter amper ‘boe’ of ‘bah’ kunnen zeggen.

Ondertussen gebeuren er een hoop dingen om meneer heen. Er worden extra infusen geprikt. Er wordt bloed afgenomen en hij wordt aangesloten op de apparatuur van het ziekenhuis. Al gauw wordt het duidelijk. Meneer heeft een aantal dingen tot zich genomen.