Met zes man zijn we keihard aan het werk in een poging om Johan (42 jaar) te redden. Hij was 10 minuten geleden nog zelf de spoedeisende hulp (SEH) binnen komen wandelen. Daarbij zag hij er zo grauw uit dat alle alarmbellen van de SEH-verpleegkundige -metaforisch- afgingen. Hij is meteen een acute kamer ingebracht waarna wij als IC met spoed zijn gebeld om naar beneden te komen.

Johan ademde meer dan 40 keer per minuut. Dat is extreem snel (voor een volwassene). Daarnaast had zijn huid een lichtgrijze tint waarbij er lichtblauwe lijnen (zijn bloedvaten) te zien waren. Dit fenomeen noemen wij -vaak- marmering (cutis marmorata). Hoewel dit mee kan vallen, kan het ook extreem tegen vallen. Voor Johan waren we meteen bang dat het tegen ging vallen gezien hij ook nog een hartfrequentie had van meer dan 140 keer per minuut (ook weer extreem hoog) en zijn bloeddruk was moeilijk meetbaar (dit suggereerde dat hij erg laag was). Hij praatte gelukkig nog wel, dus er kwam voldoende bloed aan bij zijn brein.

Terwijl we bezig waren met het prikken van infusen (om medicijnen en vocht te kunnen toedienen), het afnemen van bloed en een hartfilmpje aan het maken waren werd er ook een anamnese afgenomen (lees: er werd gevraagd naar wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was, met deze informatie pogen wij erachter te komen wat de oorzaak is van de huidige situatie). Het enige opvallende dat hij ons kon vertellen is dat “hij -even- een verstandskies had laten trekken”. Hoewel het wat gevoelig was in dat gebied had hij niet het gevoel dat het extreem pijnlijk was. Er was bij de getrokken kies inderdaad wat zwelling te zien, wat suggereerde dat er een abces kon zitten (lees: een ophoping van bacteriën, een holte vol met pus). Hier kun je ernstig ziek van worden, zeker als het zich ontwikkelt tot een bacteriëmie (lees: een bloedvergiftiging, de bacteriën gaan dan vanuit -hier de kaak- de bloedbaan in waarna ze het gehele lichaam kunnen beïnvloeden).

Ons gesprek wordt afgekapt, Johan lijkt steeds moeizamer zijn concentratie te kunnen behouden. Hij valt in slaap, en we kunnen hem niet meer wakker houden. We waren al tempo aan het maken, maar nu nog meer. Die voldoende bloedaanbod naar het brein waar we het over hadden, is zojuist verdwenen. Met spoed wordt hij geïntubeerd (lees: hij krijgt een buis in zijn keel geplaatst waarmee we hem kunnen helpen ademen). Hij wordt naar de IC gerend om hem verder te stabiliseren (lees: er worden medicijnen gestart om zijn organen te ondersteunen, waaronder zijn hart, longen en nieren).

We zijn bang dat Johan voorlopig -even- bij ons op de IC zal liggen.