Bij ons op de intensive care ligt opgenomen dhr. Jansen (64 jr) met een fasciitis necroticans. Ten gevolge hiervan is er sprake van sepsis met multi-orgaan falen (o.a. respiratoire insufficiëntie en een acute kidney injury).

Om dhr. Jansen stabiel te houden wordt hij BiPAP beademd met een I:E ratio van 1:1. Buikligging wordt overwogen gezien zijn toxische FiO2 gehalte, fors hoge PEEP en Pinsp waarden met daarbij zeer matige teugvolumina. Hij heeft een PF-ratio van 120 wat hem officieel nog categoriseert als een moderate ARDS patiënt. Naast zijn Noradrenaline heeft hij als adjuvant vasopressief middel Terlipressine waarbij zijn darmen (die reeds gehypoperfundeerd zijn) paralytisch lijken te worden ten gevolge van het vasoconstrictief effect van Terlipressine op zijn splanchnicusgebied. Zijn CVVHD apparaat loopt gelukkig nog wel goed gezien zijn trombocytopenie, hoewel de potentieel hemorragische consequenties daarvan best angstaanjagend zijn.

Er is een -relatief- kleine groep mensen in Nederland die bovenstaande alinea begrijpen zonder minimaal drie termen te moeten Googlen (en dan rest de vraag of het er veel duidelijker op wordt). Ik hoorde in de wandelgangen van een administratieve medewerker in ons ziekenhuis de zin: “Het is voor artsen en verpleegkundigen veel makkelijker, mensen weten tenminste wat zij -echt- doen op een dag”. Ik vraag mij af tot in hoeverre mensen -die bovenstaande alinea hebben gelezen- het daar mee eens zijn.

Misschien zou de wereld een mooier plekje zijn als we accepteerden dat we allen weinig weten van wat anderen nou ‘echt’ doen op een dag.

Advertentie