“Ogenschijnlijk”

Albert (64 jaar) ligt op de Intensive Care (IC). Hij heeft een hersenbloeding gehad waarna ook nog een gedeelte van zijn maaginhoud naar zijn longen heeft kunnen stromen (aspiratie). Hij heeft momenten van helderheid, welke maar kort duren.

Vandaag ligt hij vijf dagen bij ons. Hij heeft een paar dagen een beademingsbuis nodig gehad omdat hij -naast zijn hersenbloeding- last had van zuurstofgebrek ten gevolge van een longontsteking (doordat er maaginhoud in terecht was gekomen). Inmiddels is hij van zijn beademingsbuis af en krijgt hij zuurstof via een zuurstofbril. Grotendeels ligt hij onrustig in zijn bed, op sommige momenten is hij instrueerbaar (lees: hij springt niet uit zijn bed wanneer we het hem vragen).

Om deze reden is er besloten om hem niet te fixeren (lees: vastbinden aan het bed zodat hij er niet uit kan vallen). Het is altijd vervelend als we iemand zijn vrijheid moeten ontnemen, helaas betekent zorgverlenen ook dat we je moeten beschermen tegen jezelf als dat nodig is. Indien men wilsonbekwaam (lees: niet helder) is dan mogen en moeten wij ingrijpen waar nodig. Het bleek bij Albert helaas een fout om hem los te laten liggen, hij heeft -in zijn verwardheid- zijn maagsonde uit zijn neus getrokken. Hier liep voeding overheen wat naar zijn maag moest gaan, een gedeelte hiervan is naar zijn longen toe gelekt (lees: hij heeft nógmaals geaspireerd). Hierdoor is zijn benauwdheid toegenomen en moeten we ons nu afvragen of hij misschien weer een beademingsbuis moet krijgen, qua herstel gaan we dus achteruit. Om te voorkomen dat hij nog een slangetje verwijderd (met misschien nog ergere gevolgen) fixeer ik hem ditmaal wel. Hij vindt het niet leuk, nadat ik hem uitleg waarom lijkt hij het wel te begrijpen. Dit maakt het erg naar. Gevoelsmatig wil ik hem loslaten, maar inmiddels is duidelijk dat dat niet veilig is.

Tijdens het bezoekuur komt zijn vrouw binnengelopen. Ze schrikt: “Waarom ligt mijn man vastgebonden!? Dit kan toch niet!?”. Ik leg haar de situatie uit: “Ik voelde mij gedwongen om hem vast te leggen voor zijn eigen veiligh..”, ze kapt me af halverwege mijn zin: “Interesseert me niets!” Ik recht mijn rug en poog het nogmaals: “Hij heeft zijn maagsonde vannochtend uit zijn neus getrokken met mogelijk ernstige gevolgen”, vertel ik serieus. “Oh ja?! Wat dan?!”, antwoord ze in een minder luide toon. “Hij lijkt nogmaals te hebben geaspireerd, door dat slangetje liep voeding wat mogelijk zijn longen in is gelopen toen hij hem eruit trok. Mogelijk moet hij daardoor weer een beademingsbuis krijgen. Om te voorkomen dat hij nog meer slangen verwijderd, met misschien een nog erger probleem tot gevolg heb ik besloten hem vast te leggen.”

Ze kalmeert en is een paar seconden stil voordat ze reageert: “Dat klinkt als een redelijke beslissing.. Niet alles is wat het lijkt zie je maar weer..”