Twee minuten later belt de neurochirurg, hij neemt duidelijk geen blad voor de mond en uit zijn ongenoegen. Wanneer beleidsmatig de afspraak geld geen IC bedden op voorhand vrij te houden voor geplande operaties, dan moet een ieder de gevolgen van dit besluit ook aanvaarden.

Het is geen onwil, verpleegkundigen zijn bij uitstek bereidt een tandje bij te zetten, juist voor onze patiënten. Het gaat hier om veilige en verantwoorde intensieve zorg leveren en dat kan niet gegarandeerd worden bij zoveel overcapaciteit. Wanneer de chirurg boos de verbinding verbreekt leg ik het voorval naast mij neer. Iets veranderen aan deze situatie ligt niet binnen mijn mogelijkheden, wel voel ik mij verantwoordelijk dat het team vandaag deze hoge capaciteitsdruk goed en veilig doorkomt.

Eenmaal binnen inventariseer ik wie voor welke patiënt zorgt, welke collega’s de aanwezige cursisten begeleiden en noteer op het whiteboard de indeling voor de pauzes en multidisciplinair overleg (MDO). Rekening houdend dat cursisten samen met hun werkbegeleider naar MDO kunnen en er altijd afdoende personele kwaliteit aanwezig blijft. Het is passen en meten en ik betwijfel of we überhaupt toekomen aan pauzeren. Na een avonddienst verzoek in de IC app te hebben geplaatst help ik een collega met een code bruin bij haar patiënt. Tijdens het verschonen gaat de IC deur open en het geluid van stromend zuurstof verraad dat een kritiek benauwde afdelingspatiënt met spoed is meegenomen. Normaliter word de CV geïnformeerd, maar bij de aanblik van deze patiënt begrijp ik dat ‘scoop-en-run’ de enige optie was. Twee collega’s onderbreken met mij hun werkzaamheden en schieten te hulp. Terwijl de patiënt wordt aangesloten verzamel ik alle spullen voor een spoedintubatie. Intussen prakkiserend wie deze spoed patiënt er nog bij kan doen.

Nadat de kritieke patiënt succesvol is geïntubeerd roep ik het team bij elkaar voor een korte time out. Juist tijdens hectische diensten schept een kort overleg moment transparantie en worden de prioriteiten voor iedereen duidelijk. Daarna snel aan de slag: ik prik infusen bij afdelingspatiënten, zorg dat mijn administratie als CV op orde komt en check in de app of zich een avonddienst heeft gemeld. Ik heb contact met de technische dienst en overleg met de apotheek over een tekort aan medicatie, plots een rood alarm! Direct volgt een assistentie oproep van een collega, ik spring op en snel naar de patiënt in kritieke toestand.

Een half uur ontfermen we met drie verpleegkundigen en twee dokters ons over de instabiele patiënt. Wanneer de situatie onder controle is zie ik de neurochirurg binnenlopen. Zijn gezicht spreekt boekdelen bij het zien van meerdere lege kamers, ik zet mij schrap voor een pittig gesprek. Inzichtelijk maken waarom IC kamers leeg staan en we -toch- patiënten weigeren blijft voor niet direct betrokkenen een lastig fenomeen.

Onveilige zorg dient echter ten alle tijden te worden voorkomen, dus ben ik het onze patiënten en hun verantwoordelijk verpleegkundigen verplicht vast te houden aan mijn besluit.