“Ik heb een missie voor jou, Jerry. Eentje van onbenoemelijke zwaarte met de hoogste spoed.”

Hoe weet je dat je nachtdienst geweldig moet gaan worden? Uiteraard, als dit de eerste zin is uit de mond van je patiënt. Frank (52 jaar) ligt op de Intensive Care in verband met problemen aan zijn lever. Een veelvoorkomende bijwerking hiervan is dat je verward kunt raken, je lever heeft als voornaamste taak om ervoor te zorgen dat je ‘gereinigd’ wordt van binnen. De afvalman van je lichaam, zou je kunnen zeggen. Een typisch gevolg van teveel afval in je lichaam is dat je brein het niet meer zo snapt, medisch bekend als een metabole encefalopathie. Daar was hij nog niet officieel mee gediagnosticeerd aan het begin van mijn dienst, maar dat kon niet veel langer meer duren. Dat of ik moest een dwerg, een elf en een paar ridders vinden voor het avontuur dat zou volgen. Hij ligt ook aan de CVVHD, een dialyse apparaat. Gezien het reinigingssysteem van zijn lichaam niet geweldig meer functioneert krijgt hij daar medisch hulp bij.

“Je moet nu bij me komen, Jerry!”, gilt Frank. “Eén moment Frank, ik moet eerst wat problemen oplossen bij dit apparaat en dan kom ik bij je.” Hij kijkt me boos aan: “Je begrijpt het blijkbaar niet Jerry, er is niets dat meer urgent is dan het verzoek dat ik voor jou heb! Ik zei dat ik een missie voor je heb!” Bij verwarde patiënten kan het helpen om mee te gaan in hun verhaal: “Ik luister en sta klaar om te dienen Frank, kom maar op.” Hij glundert: “Geweldig!” Hij heeft beide zijn handen in elkaar gevouwen, alsof hij een piep klein dier aan het vasthouden is maar niet wilt pletten: “In mijn handen.. rest het lot van de wereld.” Mijn wenkbrauw begint omhoog te trekken, ik kan het niet laten: “Want.. wat heb jij precies in je handen Frank?” Hij antwoord stoicijns: “De doos van Pandora.” Met mijn beste pokerface op: “Dat is niet goed, ik dacht dat Pandora’s doos eeuwig verborgen was om nooit meer gevonden te worden?” “Dat was ook zo!”, reageert Frank: “Tot nu..”

Mijn dienst is in 10 jaar tijd nog nooit zo cinematisch geweest: “Wat moeten we nu dan Frank!?” Hij kijkt me strak aan: “Daar gaat het nu niet om.. We hebben namelijk eerst een randvoorwaarde die we moeten scheppen. Ik val namelijk bijna in slaap, en als ik mijn handen open dan eindigt de tijd zoals we die kennen. Heb jij enig idee hoe we dit probleem kunnen oplossen?” Ik hou het bijna niet meer, maar m’n pokerface blijft heel en ik haal een rol tape uit m’n zak: “Wij verpleegkundigen zeggen dat alles op te lossen is met een rolletje tape. Let op!” Ik maak het hele rolletje tape op aan het vastbinden van zijn handen, hij kan nog amper een vinger bewegen. Frank kijkt me verbijsterd aan: “Je bent inderdaad de uitverkorene, Jerry.” “Samen gaan we dit doen Frank, weet ik zeker!”, geef ik hem met een brede glimlach terug: “En slaap lekker nog.”

Gelukkig hebben we Frank op onze Intensive Care liggen, en is Pandora’s doos veilig in zijn handen.