Bewust stuurt hij zijn vingers aan in de hoop iets te laten bewegen, in spanning wachtend op enige reactie. Zijn witte magere handen, bezaaid met blauwe plekken, blijven roerloos liggen. Volledig gefrustreerd blaast hij in de alarmbel.

Zodra ik zijn kamer betreed vloekt en tiert hij en uiteindelijk moet ook ik het ontgelden. Veelal niets persoonlijks, meer willen dan kunnen geeft teleurstelling, met soms een uitbarsting tot gevolg. Onaangenaam, maar over dat gevoel weet ik mij heen te zetten. Na geduldig en begripvol te zijn dooft de razernij. Dan zijn daar plotseling tranen: “Ik weet waarom ik niets kan bewegen, maar wordt ik ooit weer normaal”, hakkelt de jongeman overstuur.

Gezien zijn voorliefde voor extreme sporten behoort deze jongen tot het actieve outdoor type. De ziekenhuis setting past de stoere gast van 28 jaar dan ook niet bepaald. Aan de muur van zijn kamer wordt dit eens te meer duidelijk. Prachtige foto’s van de jonge afgetrainde vrijbuiter overal ter wereld, hangend aan een berg of parachute, kanoënd op wilde wateren dan wel off piste skiënd van een gletsjer.
De oorzaak van zijn IC opname is echter hierop niet toe te schrijven. Een ‘gewone’ longontsteking werd hem bijna fataal. Acht weken vochten we voor zijn leven, inmiddels buiten levensgevaar en langzaam is er vooruitgang. Voorzichtig proberen we Rodi te ontwennen van de beademing. Korte momenten los van de machine om zo de ademhalingspieren -inclusief het middenrif- en uithoudingsvermogen te trainen.

Wanneer iemand langdurig is beademd volgt een intensief traject van afwennen, aansterken, oefenen en revalideren. Training is onvermijdelijk aangezien globaal tegenover één week IC opname wel zeven weken van revalidatie staat. Primair begint een ziekteproces veelal met één probleem. Echter zodra iemand intens ziek wordt ontstaan op verschillende plaatsen in het lichaam een cascade aan verstorende processen. Als medici proberen we deze tot staan te brengen, ofschoon we deze verstoringen kennen en herkennen zijn deze moeilijk beheersbaar en is onze invloed hierop nog altijd zeer beperkt.  

Rodi heeft een critical illness polyneuropathie (CIP) ontwikkelt, ofwel ICU acquired weakness (ICUAW). Een heftige complicatie welke vaker wordt gezien zodra een langdurig ziekteproces gepaard gaat met sepsis (bloedvergiftiging). Op meerdere plaatsen in het lichaam raken zenuwen aangedaan, waardoor spieren en gevoel niet naar behoren functioneren, met spierzwakte tot gevolg. In ernstige gevallen kan volledige verlamming optreden, zo ook bij Rodi. Zodra de spierzwakte zich uitbreidt over het gehele lichaam kan dit het revalidatieproces flink bemoeilijken.

Twee weken na zijn uitbarsting rol ik de bedfiets Rodi’s kamer binnen, de afgelopen weken waren mentaal zwaar. Het ziek-zijn maakt hem bang en onzeker en ook dat behoeft aandacht en zowaar ‘training’.
Nadat ik gepeild heb hoe ‘de vlag’ er bij hangt leg ik zijn slappe benen één voor één in de beugels en bevestig deze nauwkeurig. Sinds Rodi actief kan oefenen is hij optimistisch en vastberaden beter te worden. Wanneer het juiste programma is ingesteld zeg ik gekscherend: “Zo, waar gaat je fietstocht vandaag naartoe?” Na wat overdenken zegt hij: “Wat dacht je van de Alpe d’ Huez?”
“Tuurlijk joh”, zeg ik, “doen.” Samen gniffelen we om deze uitdagende keuze, zelfs nu wil de jonge waaghals groots denken.

Dan komt de fiets in beweging, onderdeel van een lang en uitdagend trainingstraject waarbij ‘de top’ (lees: herstel) hopelijk kan worden bereikt.