Mevrouw Daams (63 jaar) ligt inmiddels vijf dagen in het ziekenhuis. Door middel van een operatie is een gedeelte van haar long verwijderd omdat er een grote tumor in zat. Dit is een veelvoorkomende operatie waarbij mensen het erg benauwd kunnen krijgen (omdat er immers een gedeelte van hun long is verwijderd).

Ze ligt sinds gisteren op de Intensive Care. Ze lijkt een longontsteking te hebben ontwikkeld, dit is (net als benauwdheid) een typisch probleem na deze operatie. Dit uit zich in dat ze al dagen lang aan het hyperventileren en zweten is (alsof ze een marathon aan het rennen is). Ze heeft een hoge hartfrequentie en haar zuurstofgehalte houdt niet over. Naast dit ‘sporten’ en de benauwdheid die past bij de operatie heeft ze een ander probleem. “Het is belangrijk dat u probeert te hoesten mevrouw Daams, anders blijven al die bacteriën in uw longen zitten en kan uw longontsteking nog erger worden”, licht ik mevrouw voor. “Dat snap ik.., maar.. ik wil niet.. hoesten. Dat doet.. teveel.. pijn.” Ze heeft inmiddels ook al vijf dagen een Patiënt-Controlled Analgesia (PCA) pomp, die ze zelden gebruikt. Dit is een infuus dat pijnstilling toedient op het moment dat ze op een knopje drukt. “Hoe komt het dat u zo weinig op uw pijnstillingsknop drukt?”, vraag ik beleefd. “Dat wil ik.. gewoon.. niet!”

Ik blijf 10 seconden stil en poog in mijn gezichtsuitdrukking duidelijk te maken dat ik bezorgd ben om haar. Het bericht lijkt aan te komen. “Ik hou.. gewoon.. niet.. van al.. die medicijnen.., zeker niet.. van pijnstillers.. Dat werkt toch.. enorm.. verslavend?” Ik knik bevestigend: “Dat klopt, alleen ben ik bang dat u niet bang hoeft te zijn voor een verslaving als u die longontsteking niet de baas wordt. Begrijpt u wat ik bedoel?”

Ze pakt haar pijnstillingsknop op en drukt erop: “Ik ben.. zo moe.. dat ik.. gewoon.. in slaap.. wil vallen.. en.. niet meer.. wakker.. wil worden..”