Bobby (44 jaar) ligt inmiddels vier dagen bij ons op de Intensive Care. Hij is geopereerd aan zijn darmen en heeft een stoma gekregen, dit was nodig omdat zijn darmen onvoldoende actief waren om alle inhoud ervan voor- en eruit te bewegen. Als deze inhoud lang genoeg stilstaat en gaat opstapelen kun je in levensbedreigende situaties komen, zoals bij Bobby het geval was.

Hij heeft een tijdje aan de beademing gelegen (lees: hij was te zwak om wakker te laten worden gezien de gevolgen van zijn darmproblemen). Inmiddels is hij volledig bij bewustzijn. “Ik wil naar huis!”, gilt hij. “Heel graag wil ik u daarbij helpen, alleen bent u daar nu nog niet sterk genoeg voor, begrijpt u dat?”
Het lijkt hem weinig te interesseren. Goed om te benadrukken is ook dat hij niet helemaal helder is, hij denkt dat hij of:
– in een restaurant is;
– thuis is;
– in een coffeeshop is, en/of;
– ergens is wat niet het ziekenhuis is.
Overigens heeft hij al dagenlang een hele hoge hartfrequentie, bloeddruk en ademhalingsfrequentie. Allen tekenen van het lichaam dat er iets ernstigs gaande is of kan zijn. In Bobby’s geval gaat het gelukkig niet om iets (direct) lichamelijks, hij is gewend om elke dag middelen te gebruiken die wij in een ziekenhuis niet toedienen (gezien middelen in het ziekenhuis legaal moeten zijn). Ook is hij gewend ze te gebruiken in dusdanig hoge doseringen en frequentie dat zijn lichaam moet wennen aan het feit dat hij ze niet krijgt (lees: cold-turkey). Gelukkig hebben we wel legale middelen die we kunnen geven om hem tot rust te brengen, hoewel hij hier ook weer hoge doseringen nodig van heeft voordat het werkt (gezien zijn lichaam wat gewend is).

Hetgeen waar hij voor kwam (zijn darmproblemen) is gelukkig opgelost. Zijn detox zien we maar als service.