Op het luxe dakterras van een penthouse aan de Côte d’Azur is het heerlijk toeven, de zon aan de Franse zuidkust doet hun lijven bruinen. Enkele zakelijke telefoontjes worden onder het genot van champagne afgehandeld. 

Priscilla en Joey, een welgesteld koppel van middelbare leeftijd, leiden een onbezorgd decadent bestaan. Een bestaan dat zich per seizoen op een ander continent afspeelt. Alles gericht op het dienen van het business model, ze voelen zich er wel bij. Zodra de wereld door een Sars-virus in zijn greep wordt gehouden, scharen zij zich standvastig bij de non-believers.

Relax en zelfverzekerd zit Joey onderuit, Priscilla meer dan anders gespannen. Als kettingrookster behoort vliegen nooit tot haar favoriet, maar nu wordt de geheel onthouding haar bijna teveel. In plaats van door te reizen naar hun villa in Zuid-Amerika zijn ze hals over kop terug naar Nederland vertrokken. De non-believers willen graag vasthouden aan de gedachte dat het coronavirus niet bestaat, maar nu een Nederlandse vriend aan de gevolgen is overleden wankelt hun overtuiging en hoopt het stel op tijd te zijn zich alsnog te laten vaccineren.

Kort na aankomst in Nederland begint Priscilla meer dan normaal te hoesten, ze ontwikkelt koorts en wordt toenemend benauwd. “Griepje”, verkondigt Joey stellig. Al snel wordt duidelijk dat Priscilla medische hulp nodig heeft. Eerst lijkt enige zuurstof op de verpleegafdeling afdoende, maar enkele dagen later is een IC opname onvermijdelijk. Wekenlang verzorgen we de met covid besmette Priscilla, we draaien haar 12 keer in buikligging, haar nieren verliezen hun functie en continu dialyse is noodzakelijk. Ondanks intensieve zorg zien we in geen enkel opzicht een spoor van verbetering. Inmiddels wordt Priscilla meer dan 50 dagen beademd en de grenzen van wat medisch mogelijk is worden bereikt. Opnieuw is er overleg met professoren uit de academie, ook zij zien geen verdere behandelopties.

De ernst van de situatie wordt gedeeld met familie. De arts verteld dat onder andere de longen van Priscilla fors zijn aangedaan en de kans op overlijden groot is. Joey reageert fel en duidelijk niet van plan zich bij deze boodschap neer te leggen: “Als jullie niet doen wat je moet doen, dan regel ik het zelf wel”, aldus zijn commentaar. Ik ben in dit vak inmiddels wat gewend, maar wanneer iemand volledig overtuigd is dat alles te koop is in het leven (zelfs nieuwe longen), tja dan zijn zelfs wij met stomheid geslagen.  

De sociale klasse waarbinnen je opgroeit of in terecht komt heeft invloed op vele facetten. Echter ziektes, aandoeningen en ongelukken treffen zonder enige willekeur alle lagen waar ook ter wereld. Wanneer het gaat om gezondheid zijn macht, kapitaal of populariteit niet ter zake dienend. Iedere patiënt, bewoner of client wordt -zoals het ons betaamt- naar eer en geweten zo goed mogelijk verzorgd en behandelt, zonder enige differentiatie. Verbijsterd besefte ik dat niet iedereen onderkent dat juist gezondheid datgene is wat niet te koop is.

Een mooie bijkomstigheid in dit werkveld is dat het vele inzichten en wijsheden brengt. Waaronder het dagelijkse besef dat we rijk zijn, puur omdat we gezond zijn. Het meest luxe bezit wat er bestaat. Immers, wanneer je gezond bent heb je wel 1000 wensen, maar als je ziek bent heb je er maar één.