De deur gaat open en al reanimerend komt het ambulance personeel binnen met de patiënt. Een briefing van de ambulance verpleegkundige verteld ons dat het een jonge man van 33 jaar betreft met een tot zover bekend blanco voorgeschiedenis.

Tijdens het kijken naar een spannende film kreeg de man plots een snurkende ademhaling. Mogelijk is er sprake van enige delay alvorens het reanimeren adequaat is opgestart. De reanimatieduur, gegeven medicatie en bijzonderheden worden genoteerd op een whiteboard aan de muur. We tillen met het team de jongeman over op onze brancard en dan start iedereen met zijn/haar taak volgens vaste structuur. De ‘Lucas’ onverstoord en standvastig in zijn ritme.

De reanimatie is geruime tijd aan de gang, het aftakelen uit huis heeft 40 minuten in beslag genomen en inmiddels zijn wij in het ziekenhuis 30 minuten bezig. Al reanimerend kopen we tijd zodat we onderwijl kunnen zoeken naar een reversibele (lees: oplosbare) oorzaak van de hartstilstand. Wanneer dit lukt kunnen we deze behandelen in de hoop het eigen hartritme weer op gang te brengen. Medicatie, een echo van het hart en laboratorium bepalingen volgen. Een behandelbare oorzaak waarom het hart van deze 33 jarige man stil staat wordt niet gevonden. We gaan door -eigenlijk tegen beter weten in-, de leeftijd van deze jongeman is daar mede debet aan. Terwijl wij het protocol verder volgen wordt elders familie bijgepraat door de arts.

Rania struikelt over haar woorden, niet opgewassen tegen het verbale geweld van Yash zijn broers. Wanneer de deur opengaat zwijgen de broers direct, de arts kijkt zorgelijk. Rania probeert de boodschap van de arts in zich op te nemen maar gedachten duizelen door haar hoofd, ze maant zichzelf bij de les te blijven. De arts vertelt dat Yash nog steeds wordt gereanimeerd en het medische team niet kan achterhalen waarom het hart stil staat. De arts geeft aan dat de reanimatie al erg lang duurt en de schade aan zijn hart en andere organen groot is. Nog voor de arts is uitgepraat vuren de broers legio vragen richting de arts, ook nu is de toon vijandig. De arts blijft rustig en is eenduidig in zijn boodschap. Zodra zij als familie bij Yash binnen zijn zal nog één keer een ritme check worden verricht. Als het hart dan nog steeds stil staat zal de reanimatie worden gestaakt en kan het medische team niets meer voor Yash betekenen en zal hij overlijden.

Rania hoort alleen nog maar overlijden en de paniek slaat weer toe, ze springt op en roept huilend: “NEE, NEE, NEE!!” Een vriendelijke verpleegkundige probeert haar te kalmeren, Rania is ten einde raad. Na een glas water worden ze met zijn allen naar de kamer geleid waar vele hulpverleners vechten voor het leven van Yash. Ik sta aan het hoofdeinde van de levenloze jongeman, wanneer de ‘Lucas’ zijn 30 compressies heeft volbracht houdt deze kort in zodat ik twee beademingen kan toedienen. Ik knijp rustig in de beademingsballon en zie de borstkas omhoog komen. Aansluitend start de ‘Lucas’ zijn vaste ritme weer op. Tegenover mij gaat de deur open en zeker tien familieleden van de jongeman lopen aangeslagen naar binnen. Om mij heen ervaren alle teamleden dezelfde machteloosheid, het feit dat wij het tij voor deze jongeman niet kunnen keren raakt ons en maakt het emotioneel zwaar.  

Met gebalde vuisten komt één van de mannelijke familieleden mijn kant op -zijn knokkels wit geknepen-, zijn houding voorspelt niet veel goeds.