Marko ligt inmiddels 104 dagen op onze Intensive Care (IC). Als iemand één week op de Intensive Care ligt wordt dit al snel gezien als een lange ligduur. Marko ligt al bijna 15 weken op de IC.

Hij kreeg -zoals velen- moeite met ademen door covid. Na een lange tijd aan de mechanische beademing te hebben gelegen (lees: hij was te zwak om zelf te kunnen ademen) heeft hij een alternatief buisje gekregen via de buitenkant van zijn keel (tracheotomie). Dit zodat zijn beademingsbuis die via zijn mond liep verwijderd kon worden. De reden dat mensen zo’n tracheotomie krijgen tijdens een IC-verblijf heeft te maken met spierzwakte. Het liefst wachten we tot je longen zijn hersteld, waarna we de beademingsbuis uit je keel kunnen halen. Soms kan het echter erg lang (dagen, weken of zelfs maanden) duren voordat je longen zijn hersteld. Gedurende deze dagen van herstel verliest je lichaam spiermassa, je krijgt last van spierzwakte.

Deze spierzwakte maakt dat we ná je opname indicatie (lees: de reden dat je op de IC ligt) een tweede probleem gaan moeten behandelen, namelijk dat we je lichaam moeten gaan trainen om zelf weer te kunnen ademen. Dit kunnen we doen door je af en toe van de beademingsapparatuur los te koppelen, maar deze momenten van loskoppeling kunnen alleen met een tracheacanule (welke geplaatst wordt bij een tracheotomie). Het is bijna niet voor te stellen dat ademen, iets waar de meeste mensen niet eens over nadenken, te zwaar kan zijn voor iemand anders. We zijn Marko’s longen inmiddels drie weken lang aan het trainen, in de hoop dat hij eindelijk van het beademingsapparaat af zal komen. Helaas tot nu toe niet heel succesvol.

Vandaag volgt de vierde poging om hem een kleine 15-30 minuten zelfstandig te laten ademen, zonder hulp van het beademingsapparaat. Hij wordt er zowel fysiek (zittende houding) als psychisch op voorbereid: “Marko, we gaan het vandaag weer proberen. Ik weet dat je de laatste keren erg angstig was omdat je het benauwd kreeg, ik blijf de hele tijd bij je. Probeer je te concentreren op je ademhaling, meer niet. Ik let op de rest, beloofd.” Hij knikt en oogt er klaar voor. De beademingsmachine wordt van zijn tracheacanule verwijderd. Marko oogt geconcentreerd, hij maakt oogcontact. Helaas kan hij niet praten door zijn tracheacanule. Ik zie zijn borstkas minimaal bewegen, er lijken duidelijke pogingen gemaakt te worden. Hij houdt het 5 minuten vol, ik probeer hem aan te moedigen: “5 minuten Marko, hou vol!” Ik krijg een glimlach terug. We zitten op 8 minuten waarna Marko zichtbaar uitgeput begint te raken. Het zweet druipt van z’n voorhoofd, hij heeft de hartfrequentie van een hardloper en hij begint steeds angstiger te kijken. Ik help hem weer terug aan het beademingsapparaat. De tranen beginnen over zijn wangen te lopen. Ik probeer de moed erin te houden: “8 minuten Marko, het is wat waard..”

Spierzwakte, wat een gruwelijke bijwerking.