Vandaag verzorg ik Andy (27), hij is in Frankrijk slachtoffer geworden van een aanrijding terwijl hij op de fiets zat. Door het letsel aan zijn hoofd ligt hij al drie weken in een coma, sinds gisteren is hij overgebracht naar Nederland.

Andy reageert nergens op. Om iemand die zo jong is op deze manier in bed te moeten zien liggen blijft een pijnlijk moment. Altijd rijst de vraag: “Waarom gebeuren dit soort dingen?” Ik krijg weinig tijd om filosofische gedachten uit te werken, zijn vriendin Lina en zijn ouders zijn al snel aanwezig. “Super fijn dat hij in Nederland is, er is goed voor hem gezorgd in Frankrijk alleen sprak niemand Nederlands of zelfs Engels. Dus we hebben eigenlijk heel weinig informatie gekregen. Sommige dokters zeiden dat ze nog wel hoop hadden dat het goed zou komen, anderen zeiden precies het tegenovergestelde.”

Er is noodzaak tot informatie voorziening. Duidelijk is dat Andy’s vriendin en familie geen goed beeld hebben van wat hen te wachten kan staan. Voordat ik begin geef ik ook aan dat er nog een gesprek volgt met onze artsen. Die kunnen alle details en nuances uitleggen waar nodig. Ook vraag ik zeer specifiek wie ik wel en niet informatie mag geven. Het is namelijk zo dat Andy beroemd is, helaas hoort daar ook bij dat mensen pretenderen familie of vrienden te zijn om informatie uit ons te krijgen. Ik spreek met Lina af wie informatie mag hebben, hoe zij bewijzen dat zij het zijn en op welke momenten zij zullen bellen (en wanneer wij hen dus ook niet hoeven te verwachten).

Om rekening te moeten houden met gluurders is pijnlijk. Dit omdat de aandacht van de dag eigenlijk zou moeten uitgaan naar duidelijk maken waar we staan, wat we kunnen verwachten en hoe wij de familie daarin zo goed mogelijk kunnen steunen. Lina is dankbaar voor alle aandacht en de rekening die wordt gehouden met de privacy van Andy. Ze vertrekken om wat te gaan eten.

De telefoon gaat: “Goedemiddag, ik wilde graag weten of Andy bij u op de afdeling ligt?” Ik besef mij dat het onwaarschijnlijk is dat dit familie is, gezien die net langs zijn geweest: “Het spijt ons mevrouw, we mogen geen informatie weg geven over onze patiënten.” Haar tweede reactie maakt mij duidelijk dat ze niet zomaar gaat loslaten: “Ik wil alleen maar weten of hij er ligt, verder hoef ik geen details.” Gelukkig is directheid niet iets waar wij op de afdeling vreemd van zijn: “U lijkt zich niet erg zorgen te maken om uw Andy. Ik hoop dat hij hier niet ligt. Een fijne dag nog mevrouw.” Ze hangt op zonder iets te zeggen.

Erg jammer dat we leven in een wereld waar iemand’s privacy andermans brood is.