Donker, nog een uur en het is middernacht. Mijn ‘werkdag’ begint. Verplichte nachtdiensten passeren iedere maand opnieuw de revue, veelal niemands favoriet. Niet de werkzaamheden maar de verstoring van het bioritme zijn het die nachten impopulair maken. Als gevolg van het tijdelijk omgooien van de biologische klok word je naderhand nog dagenlang herinnert aan je nachtelijke avonturen.

Bij het starten van de dienst valt mijn oog op kamer één, waar een vrouw naast een leeg bed zit. Boven het bed zie ik echter alle vitale functies op de monitor en kan dus concluderen dat er ‘leven’ ligt. Ik loop de kamer binnen en begroet de vrouw, met een schuin oog kijk ik in het ‘grote’ bed en zie enkele kroeskrulletjes vlak boven de dekens uitsteken. Ik schuif de dekens iets opzij en daar ligt een klein prulletje mens ter grote van een kussen met haar armpjes tegen zich aan, slapend van de wereld geen weet. Ik dek het meisje toe en krijg een korte overdracht over dit ‘mini’ patiëntje en informeer de vrouw naast het bed waarom Pelin nog op de IC moet worden bewaakt. De moeder van Pelin luistert aandachtig tijdens mijn uitleg en knikt herhaaldelijk ja ter verstande. Dan komt mijn avondcollega opnieuw de kamer binnen. “Oja, Niekie nog één ding. Mevrouw verstaat en spreekt geen Nederlands, alleen Engels.” Ik grinnik om mijn ietwat klakkeloze aanname en verontschuldig mij bij de vrouw, weliswaar nu wel in het Engels. De vrouw pakt het luchtig op, maar ik voel mij onhandig en denk met enige zelfspot: “Goed begin Niekie.”

Het armpje van het kleine meisje is vanavond na een val gezet, bij jonge kinderen kan een operatie eenvoudig  worden verricht onder ‘damp’. Via een mondneusmasker ademt het kind slaapgas in waarna zij snel onder narcose zijn. De verkoever is gesloten dus vangen wij iedere patiënt op die na een operatie dient ‘uit te slapen’. Normaal bedraagt dit ‘uitslapen’ ongeveer de helft van de operatie tijd, maar ondanks de korte ingreep ligt Pelin al twee uur onverstoord te slapen. Tevergeefs zijn er pogingen gedaan haar wakker te maken. Kortdurend is haar hartritme laag geweest wat maakt dat zij nog steeds bewaakt word. Gezien het late tijdstip is het mij wel duidelijk dat de diepe rust van Pelin toe te schrijven is aan haar biologische klok. Een kortdurend bradycardie (lees: trage hartslag) is volstrekt normaal tijdens een diepe slaap. Mijn avonddienst collega is er niet helemaal gerust op en zoekt contact met de verantwoordelijke anesthesist. Deze voert echter eveneens de biologische klok als argument aan en geeft akkoord voor IC ontslag.

Wanneer mijn collega van de avond naar huis vertrekt bel ik de kinderafdeling. Nog geen 15 minuten later komt een vriendelijke verpleegkundige Pelin en moeder ophalen. Een korte overdracht volgt en dan rijden ze de al slapende Pelin naar boven. Een uur later -wanneer ik de tanden sta te poetsen van één van mijn beademde patiënten- komt een collega verbaasd de kamer binnen: “Ik heb een kinderverpleegkundige aan de telefoon die naar jou vraagt?” Ze overhandigt de telefoon: “Hallo, met Niekie?”, “Oh hoi, met Kira van de kinderafdeling. Jij had mij gebeld? Ik hoorde je praten maar je leek mij niet te horen, wilde je mij spreken?”, zegt Kira opgewekt. Even begrijp ik niet direct wat ze bedoelt, maar dan blijk ik nietsvermoedend een broekzak-gesprek te hebben gevoerd. We schieten beide in de lach om wat haar onbedoeld ter oren is gekomen. “Hoe doet Pelin het?”, vraag ik haar. “Oh”, zegt Kira, “ze is goed wakker en heeft heerlijk een ijsje opgepeuzeld. Haar hartslag is prima, ze heeft geen pijn en morgenochtend mag ze lekker mee naar huis.” Nadat we elkaar een goede dienst toe wensen, beëindigen we ons gesprek en ga ik snel verder.

Als intensive care verpleegkundigen worden we opgeleid onregelmatigheden te signaleren, analyseren en interpreteren. Wanneer je continu iemand ‘monitort’ zijn er altijd zaken die opvallen. We dienen wel te blijven beseffen dat onregelmatigheden per definitie niet altijd iets te betekenen hebben.
Tenslotte verandert -zelfs op een IC- niet ieder klein mugje in een REUZE OLIFANT.

Gewoon gezonde mensen, ze bestaan!