Wat een ogenschijnlijke rustige en normale dienst leek veranderde binnen een paar seconden in een dag die ik niet snel zal vergeten.

Vandaag heb ik het reanimatiesein op zak. Na twee maanden alleen maar covid patiënten gedaan te hebben was ik wel weer toe aan een “gewone” IC dag. Toen ging het reanimatie sein, het was 08.00uur, ik kijk op mijn telefoon om te zien wat er gaande is en zie: “Kinderreanimatie op de SEH (spoedeisende hulp).” Mijn adem stokt even, dit is niet echt. Wij zijn immers geen IC waar kinderen terecht komen. Onderweg naar beneden probeer ik mezelf (en mijn IC-leerling die met me mee is) zo goed mogelijk voor te bereiden op de situatie. Toen ik naar mijn leerling keek kreeg ik een déjà vu naar toen ik anderhalf jaar geleden leerling was en bij een reanimatie van een baby aanwezig was. Ik voelde me dan ook verantwoordelijk voor deze leerling, gezien ik weet hoe fijn ik het vond dat ik na die situatie goed met mijn collega kon praten. Ik hoop dat ik dit ook voor haar kan betekenen. 

Aangekomen op de SEH worden we naar de kamer gestuurd waar de reanimatie is. Ik zie een SEH-verpleegkundige bij het hoofdeinde staan met een kleine beademingsballon in haar handen, naast haar staat een SEH-arts met twee vingers te reanimeren en aan het voeteinde staat een andere SEH-arts die de leiding heeft. Ik zie in eerste instantie niemand op de brancard liggen. Ik krijg hierdoor gelijk een koude rilling over mijn rug. In een seconde flitst het door mijn hoofd: “Dit is een heel klein kind..” Als ik de kamer binnen stap zie ik een klein ontbloot meisje liggen, met haar gezichtje onder het braaksel, een litteken op haar kleine buikje en een sonde uit haar kleine neusje. Er wordt druk gezocht naar een manier om een infuus in te brengen, maar dat geven ze snel op en ze plaatsen een botnaald in haar kleine beentje. Ik probeer om bloed af te nemen maar dit lukt niet, hierdoor twijfelen we of hij goed zit en wordt er in haar andere beentje ook een botnaald geplaatst. Deze zit wel goed! We hebben een toegang om medicatie te geven. De intensivist helpt de SEH-verpleegkundige bij het beademen van het meisje, doordat dit lukt op deze manier (en ze niet overgenomen hoeven te worden) wordt mijn taak als IC-verpleegkundige gedaan, namelijk voor een vrije luchtweg zorgen.

Ik voel me een kort moment wat nutteloos in de situatie. Ik wil wat doen, het meisje helpen! Dan kan ik de SEH-arts overnemen bij het reanimeren. Ik leg mijn twee vingers op de kleine borstkas van het meisje. Bang ben ik om wat kapot te maken, na twee voorzichtige massages durf ik het aan om dieper en harder te masseren. Ik kijk naar de lege muur, mijn blik weg van het meisje. Ik kan het niet aan om naar haar te kijken als ik aan het reanimeren ben. De lege muur is even een vlucht uit de situatie. Ik tel tot 15 en stop dan even, na twee keer de borstkas omhoog te voelen komen herhaal ik dezelfde reeks. Tot 15.. twee beademingen.. en weer opnieuw. Ik ben even opgelucht als er wordt geroepen: “Ritme check!” Ik mag stoppen, mijn collega neemt het weer over. Nu moet ik weer twee minuten wachten, dit duurt een eeuwigheid voor mijn gevoel! Ik voel me weer machteloos! We vechten voor het leven van dit kleine meisje, maar we zien hier geen teken van. Haar ouders komen de kamer binnen, huilend en haar naam roepend.

Ik kijk naar mijn leerling. Ze staart naar haar telefoon, wachtend tot twee minuten voorbij zijn en ze de timer weer opnieuw moet instellen. Ze kijkt me aan en geeft een knikje, ik weet: “Ze voelt zich oké voor nu.” Het verdriet en de wanhoop in de ogen van haar ouders. Ze kijken de dokter aan en vragen: “Gaat ze het redden?” Iedereen in de kamer weet, haar kansen zien er heel slecht uit. We zijn al een poos bezig en zien geen teken van leven: geen hartritme op de monitor, geen poging tot het halen van adem. We lopen de 4H’s en 4T’s (Advanced [P] Life Support protocol) voor de zoveelste keer nog eens door. Iedereen denkt mee: “Zien we iets over het hoofd? Wat is de aanleiding? Wat heeft er zich thuis afgespeeld voor ze hier kwamen en wat kunnen we nog doen!?” Dan komt het moment waarop de SEH-arts vraagt: “Heeft iemand nog een suggestie? Anders moeten we stoppen na deze serie hartmassage’s.” Het wordt doodstil. Iedereen kijkt naar het kleine meisje, wetend dat we er alles aan gedaan hebben maar het niet mocht helpen.

Ze ademt niet meer, haar hartje klopt niet meer. De arts richt zich tot de ouders: “We kunnen niks meer doen.. Ze is overleden.” Nog snel was ik het gezichtje schoon, het braaksel uit haar oogjes. Een beetje schoon voor haar ouders, maar vooral ook voor mezelf. We leggen haar in haar eigen doeken waarna haar ouders haar vastpakken. Ze beginnen hartverscheurend te huilen. Iedereen verlaat de kamer en de ouders blijven achter met hun kleine meisje. Een onvoorstelbaar verdriet.

Slikkend en vechtend tegen onze tranen, dit willen we niet in de kamer doen. Eenmaal op de gang lopen de tranen over mijn wangen. Ik kijk naar mijn leerling, ook daar zie ik de tranen lopen. We geven elkaar een knuffel en zijn even stil..

Geschreven door gastschrijver M.V.

De enorme impact die een klein mensje kan hebben op ons leven dient nooit onderschat te worden. Hartelijk dank voor je moed om hetgeen zich deze dag heeft afgespeeld op papier te zetten.