“Verlaten”

Lucht in lucht uit, als enige geluid.
Onverwacht,
stil verscholen.

Lucht in lucht uit, als enige geluid.
Weggerukt,
ver weg, onwetend.

Lucht in lucht uit, als enige geluid.
Vitaal, vol kracht,
niet klaar.

Lucht in lucht uit, als enige geluid.
Beschadigd,
onzichtbaar.

Lucht in lucht uit, als enige geluid.
Geliefd,
loslaten,
snik.

Lucht in lucht uit,
als laatste geluid.

Eerder die avond opper ik mijn voorstel bij collega’s, zij zien echter geen heil in het plan om de echtgenote deze laatste nacht bij haar man te laten slapen. “Niekie dat gaat nu eenmaal niet in onze kleine patiëntenkamers”, ondanks tegenargumenten en ideeën blijven zij standvastig en is hun feedback: “Dat wordt niks, laat het los.”

Ondanks vele twijfels besluit ik het toch te proberen, ‘vertrouw op je gevoel’ hoor ik mijn innerlijke stem fluisteren. Wanneer de vrouw van Tigo, op ons advies, toch even naar huis vertrekt zie ik mijn kans schoon en begint het passen en meten. Beademingsmachine opzij, infusen verlengd, de hoeveelheid spullen buiten de kamer nemen steeds grotere vormen aan en inmiddels heeft het veel weg van een lokale verhuizing. Argwanend kijken collega’s van een afstand toe, ik zie ze denken: “Laat haar maar tobben, ze komt er vanzelf wel achter.” Bloedheet en met een rood aangelopen hoofd sleep ik een ladder naar binnen. Met enige moeite verleg ik de hoog geplaatste bekabeling, onderwijl praat ik wat tegen Tigo en doe hem mijn plan uit de doeken. Lucht in lucht uit, als enige geluid.

Uiteindelijk krijgt het vorm en met kunst- en vliegwerk weet ik een tweepersoons bed te creëren. Ondanks weinig werkruimte kunnen we overal net aan bij. De smalle brancard met extra matras op gelijke hoogte naast Tigo. Terwijl ik voldaan het eindresultaat aanschouw, roept  mijn collega dat ik nu toch echt moet gaan eten. Zodra de vrouw van Tigo zich later die avond meldt op de IC begeleid ik haar naar de kamer. Verdrietig vertelt ze over hun onderlinge band en dat thuis zoveel herinneringen aan hen samen oproept. Weggerukt, onwetend.

Eenmaal bij de ingang van de kamer valt ze stil bij het zien van het geïmproviseerde gezamenlijke bed. Ontroert weet ze niets uit te brengen, na enige aanmoediging kruipt ze snel op het hoge bed en vleit zich liefdevol naast haar Tigo. Nog geen 48 uur geleden voelde Tigo zich niet lekker, vitaal, vol kracht. Door zijn plots lijzige spraak en enige krachtsvermindering in de linker arm alarmeerde zijn vrouw 112. Eenmaal in het ziekenhuis werd duidelijk dat zich een trombus (stolsel) in een cruciale slagader in zijn hoofd bevond. Niet klaar. De bloedvaten in ons hoofd zijn vergelijkbaar met het drukke Vaanplein, zodra op een van deze belangrijke routes zich een massaal oponthoud vormt zal dit zowel op maar ook tot in de kleinste zijwegen gevolgen hebben en leiden tot stagnatie. Direct volgde een langdurige procedure waarbij via de slagader vanuit de lies geprobeerd werd het stolsel te verwijderen. Aan het einde van een succesvolle procedure verslechterde Tigo neurologisch abrupt, met als gevolg dat hij stopte met ademen, een spoed intubatie volgde. Niet veel later in diepe coma op de Intensive Care. Beschadigd, onzichtbaar.

Een dag later blijkt een groot deel van de hersenen van Tigo zeer ernstig aangetast, een infauste prognose wordt dan ook afgegeven. Tigo heeft in het donorregister aangegeven dat zijn vrouw dient te beslissen, zij stemt in met orgaandonatie.
Dat ze haar echtgenoot zal verliezen is onvermijdelijk, maar verder te kunnen kijken dan je eigen verdriet blijft iedere keer opnieuw bewonderingswaardig. Nadat het zoveelste onderzoek en gesprek die middag plaatsvind bemerk ik dat de vrouw het zat begint te worden. Ze verlangt naar rust en samenzijn nu het nog kan. Het bericht dat de uitname operatie morgenochtend pas zal plaatvinden valt haar zwaar. Twijfels alom of zij de procedure wel moet doorzetten. “Nog een nacht”, zucht ze aangeslagen en duidelijk vermoeid. Mede door deze uitspraak wil ik mij inzetten om deze loodzware nacht, juist als mooie en dierbare herinnering te maken. En zo geschiede, ondanks de vele apparatuur binnen een ziekenhuis setting komt toch een knusse slaapkamer tot stand.
Zachtjes klinkt die nacht Tigo zijn lievelingsmuziek. Pink floyd, wish you were here. Dicht tegen Tigo aangekropen huilt de jonge vrouw zichzelf in slaap. Die ochtend, lucht in lucht uit……, als laatste geluid.

Direct na overlijden gaat op de achtergrond een timer lopen, vijf minuten strak geklokt. Cruciaal wanneer organen verhuizen van eigenaar. Vijf dierbare minuten alleen met haar Tigo volgen, ze zijn van haar. Geliefd, loslaten, snik.