Mijn gehele nachtdienst van vrijdagnacht op zaterdagochtend ben ik bezig met Sakier (63). Vannacht heb ik geen tijd gekregen om te pauzeren of wat te eten, er moet teveel in te weinig tijd gebeuren. Hij ligt in kritieke toestand bij ons op de Intensive Care en iedereen is er inmiddels -zo goed als- zeker van dat hij het niet gaat overleven.

04.30uur: Zijn familie is aanwezig, voornamelijk bespreken we alles met zijn zoon Amir. Hij is woedend, hij begrijpt niet dat het überhaupt mogelijk is dat zijn vader zo snel zo ziek is geworden. Zo begrijpt hij al helemaal niet dat het mogelijk is dat hij waarschijnlijk vannacht nog gaat overlijden. Amir heeft duidelijk een hoog niveau van zelfbeheersing: “Ik wil graag eerst mijn excuses aanbieden, want wat ik zo ga zeggen kan extreem agressief overkomen en dat komt door alle emotie die ik door mij heen voel stromen. Wij vinden dat wij recht hebben op een goede verklaring hoe het mogelijk is dat wij momenteel dit gesprek aan het hebben zijn met jullie, hoe is dit mogelijk!?”

03.10uur: Sakier zijn longen hebben het zwaar, hij wordt op maximale voorwaarden beademd (lees: als zijn longen nu niet verbeteren dan is er verder weinig tot niets dat wij kunnen doen). Verder hebben zijn nieren het begeven en worden die overgenomen door een ander apparaat. Uit de bloedwaardes blijkt dat ook zijn lever het inmiddels aan het opgeven is. Er is nog maar één optie die we over houden in de hoop het zuurstofgehalte in zijn bloed wat op te krikken, hem op zijn buik draaien. Het liefst doen we dit niet omdat hij ook buikproblemen heeft, maar met onze rug tegen de muur lijkt het erop dat we niet de luxe hebben van terughoudendheid. Zijn familie wordt gebeld, we vrezen het ergste.

02.05uur: Langzaam maar zeker worden de levensondersteunende apparaten opgedraaid, nooit een goed teken. Blijkbaar is Sakier alleen maar zieker aan het worden, en heeft hij dus steeds meer hulp nodig. De hoeveelheid medicijnen die nodig zijn om zijn hart te ondersteunen zouden mijn hart -gevoelsmatig- laten ontploffen. Bij Sakier houden ze het hart net pompend. Onduidelijk blijft wat de exacte oorzaak is van zijn extreme ziek zijn. We weten dat er sprake is van een bloedvergiftiging, maar waar dat precies vandaan komt is niet te traceren.

00.25uur: Er is amper genoeg ruimte om rond het bed van Sakier te lopen, maar vooralsnog lijkt hij in stabiel vaarwater. Hopelijk kunnen we genoeg tijd kopen voor zijn lichaam om te verbeteren, in dat opzicht is het menselijk lichaam geniaal. Als je het maar lang genoeg ondersteund kan het vaak zelf zijn problemen oplossen. Sakier wordt diep in slaap gehouden, zo lijkt het een dienst te gaan worden met vele infuuspomp wissels en verder het liefst zoveel mogelijk Sakier met rust laten.

21.30uur (avond ervoor): Sakier komt binnen op de spoedeisende hulp, hij heeft last van een galblaasontsteking veroorzaakt door een galsteen. Een veelvoorkomend probleem met een zeer gemakkelijke oplossing: “Door middel van een kleine operatie kunnen we u snel en gemakkelijk van uw pijn afhelpen, bent u hopelijk snel weer thuis.”

De kans op medische complicaties is onwaarschijnlijk, doch niet onmogelijk.