Bij ons op de IC ligt Inna (44 jaar). Ze ligt al bijna een week in het ziekenhuis, ze is overgekomen van de verpleegafdeling omdat ze maar niet minder benauwd werd. Tegenwoordig denkt iedereen meteen aan covid, dus ook Inna heeft inmiddels een aantal wattenstokjes moeten inhaleren. Toch is het echt geen covid, haar symptomen passen er ook niet bij.

Aan de Optiflow lijkt ze het maar matig vol te houden. De -extra sterke- zuurstofbril helpt wel, maar niet veel. “Het helpt een beetje, misschien”, geeft ze aan. Ze is bijna in paniekstand aan het ademen en ze ligt letterlijk te zweten in bed. “U klaagt niet snel begrijp ik?”, ze reageert met een glimlach op m’n vraag: “Nee, er zijn genoeg mensen die klagen dus doe ik het liever niet.” In overleg met Inna en haar naasten wordt besloten om haar te intuberen voordat ze nog meer in gevaar komt. Als we te laat ingrijpen kan het zijn dat we in noodomstandigheden moeten intuberen en het is altijd veiliger om te intuberen in gecontroleerde omstandigheden (lees: liever te vroeg dan te laat).

Ze is inmiddels drie dagen geleden geïntubeerd, helaas kon ze niet langer zelfstandig de kracht opbrengen om ervoor te zorgen dat ze voldoende lucht binnen kreeg. Ze was te moe, als we niets deden zou haar lichaam het begeven met uiteindelijk de dood tot gevolg. De intubatie bleek meer dan noodzakelijk, ze heeft een enorme hoeveelheid hulp nodig van het beademingsapparaat om in leven te blijven. Zodoende is ze een paar uur na haar intubatie op haar buik gedraaid, een handeling die we uitvoeren als we verder weinig tot geen opties over hebben. Inmiddels is ze ook volledig in slaap gebracht. Net aan lijkt de buikligging voldoende om haar in leven te houden, net aan krijgt haar lichaam voldoende zuurstof binnen en is haar lichaam in staat om afvalstoffen weer uit te blazen. Net aan.

Inmiddels zijn er vele artsen betrokken bij Inna, het is geen bacterie, geen virus, geen schimmel, geen covid en geen hartprobleem die haar dit aan doet. Maar wat dan wel? Wanneer we vast lopen op diagnoses (lees: we hebben geen idee wat er aan de hand is) dan leidt dat meestal tot de verdenking dat het gaat om een auto-immuun probleem. Haar lichaam is zichzelf aan het aanvallen, inmiddels zijn we aan het wachten op de uitslagen van vele testen, maar Inna heeft weinig tijd. Ze wordt gebombardeerd met auto-immuun onderdrukkende middelen. Hopelijk zorgt dit ervoor dat ze weer wat makkelijker kan ademen. Ze heeft zelfs chemotherapie gekregen in de hoop dat het tijd zal kopen zodat we erachter kunnen komen wat ze nou precies heeft.

Het blijkt inderdaad een auto-immuun aandoening te zijn. Haar lichaam is zichzelf aan het vernietigen. Hoewel we inmiddels bij toeval al de juiste middelen aan het geven zijn blijkt het te laat, er blijkt littekenweefsel te zijn gevormd. Inna zal het verraad van haar eigen lichaam waarschijnlijk niet overleven.