De indeling van patiënten is bij binnenkomst bepaalt. Nadat ieder verpleegkundige globaal geïnformeerd is omtrent elke opname reden, verdiepen we afzonderlijk ons uitgebreider in de toegewezen patiënten. Ik begroet Tuana en leg haar uit dat ik vandaag de zorg voor haar zal hebben, ze lacht vriendelijk. Ondanks moeizame communicatie getuigt non-verbale reactie duidelijk herkenning. Al vaker voor Tuana gezorgd te hebben maakt dat ik snel ingelezen ben. Eindelijk is de werkdruk ‘normaal’ te noemen, voor mij altijd aanleiding iets extra’s voor patiënten te willen betekenen. De inspanning tussen doen wat je moet doen en iets extra doen wat kan is vaak klein, maar word veelal als groots ervaren door de ander.

Een aantal weken is de vrouw van middelbare leeftijd afhankelijk van intensieve (IC) zorg. Door een noodlottige val van hoogte is haar nek gebroken, met een dwarslaesie (verlamming) tot gevolg. Haar benen levenloos in bed, de armen minimaal bewegend waarbij de zwaartekracht haar duidelijk parten speelt. Met een grote blauwe ton, een berg handdoeken en vuilniszak betreed ik de kamer. Tuana kijkt mij verbaasd aan. Met handen en voeten beeld ik mijn plan voor die ochtend uit. Weken van verdriet, teleurstelling en pijn, maar nu verschijnt een voorzichtig lachje op Tuana haar gezicht. Traag en ongecontroleerd tilt ze haar linker arm op, ze probeert iets duidelijk te maken. Zodra de arm boven haar borstkas is verliest ze controle en valt haar arm terug in bed. Gefrustreerd en teleurgesteld slaat ze haar ogen neer. Ik probeer haar op te vrolijken en laat door het pakken van de toilettas -vol met heerlijke persoonlijke geuren- zien dat ik haar begrepen heb. Een dankbare blik volgt.

Een dwarslaesie verstoort de bloeddruk regulatie, het lichaam heeft tijd nodig zich aan de nieuwe situatie aan te passen. Omdat deze regulatie bij Tuana nog niet op orde is kan zij niet uit bed of überhaupt rechtop zitten. Platliggend in bed, haar hoofd ondersteunend spreid ik de vuilniszak en creëer zo een primitieve wasbak met afvoer. En zo opent zich een mini spa: ontspannen muziek, warm water en een hoofdmassage. Dan vlecht ik de schone haren en was ik haar aangedane lijf met geurende zeep. Rijkelijk smeer ik luxe bodylotion en tot slot masseer ik haar voeten met olie. Zachtjes ruim ik mijn spullen op en laat Tuana al soezend en neuriënd op de muziek, ontspannen achter.

Diezelfde middag komt Tuana’s dochter op bezoek, zoals ieder bezoekuur informeren we de contactpersoon over de huidige situatie. Zaken als bloeddruk en temperatuur komen ter sprake. Tuana valt mij in de rede en spreekt met haar dochter in hun moedertaal. Dan went dochter lief zich bezorgt tot mij: “Wat is er met mijn moeder aan de hand, ze spreekt wartaal?” Ik vraag waarin zich dat uit. “Nou”, zegt ze: “Mijn moeder beweert dat ze vanmorgen in een wellness is geweest, maar dat is natuurlijk onzin.” Lachend stel ik de dochter gerust en leg uit dat haar moeder min of meer gelijk heeft. Tuana praat opnieuw met haar dochter. Ondanks ik geen woord van hun conversatie begrijp, lees ik ongeloof op het gezicht van Tuana’s dochter.

Intensieve zorg betreft zeker een omvangrijke hoeveelheid aan apparatuur, systemen, instrumenten en techniek. Echter intensieve zorg impliceert net zo min ook, (basis) zorg in optima forma.