Vandaag zorg ik voor Piet. Inmiddels ligt hij 8 weken in het ziekenhuis (waarvan 6 weken op de intensive care), hij heeft dusdanig veel medisch geluk gehad (lees: heeft zeer gevaarlijke gezondheidsproblemen overleefd) dat zowel alle betrokken medici maar ook zijn familieleden zich afvragen hoe dit überhaupt mogelijk is.

Inmiddels is hij aan het weanen (lees: hij heeft momenten dat hij wordt losgekoppeld van het beademingsapparaat welke zit aangesloten op een buisje in zijn nek [tracheacanule]). Hij zit in het revalidatietraject richting de verpleegafdeling, gezien wat hij heeft mee gemaakt mag hij zich gelukkig prijzen. Het is 08.10uur wanneer Piet mij aankijkt met paniek in zijn ogen, hij oogt benauwd. Piet is verward en heeft vaker momenten van angst, maar dit was nieuw. Alle voor de hand liggende oorzaken vink ik af en de artsen van de IC zijn er inmiddels bijgeroepen.

Met spoed wordt de longarts erbij geroepen, zij kan namelijk met een camera diep in de longen gaan kijken wat er nou precies aan de hand is. Momenteel blijft het zuurstofgehalte van de patiënt nog stabiel, dat is een goed teken. 08.35uur: het probleem wordt duidelijk, de longarts vertelt dat er een stuk ‘wildvlees’ (lees: weefsel) vastzit aan de binnenkant van zijn luchtpijp. Een soort van ‘aambei’, maar dan in je keel. Gelukkig betekent dit wel dat hij geen longprobleem heeft, het zit hoger (in zijn keel dus). Hoewel er meerdere pogingen worden gedaan lukt het de longarts niet om het stuk weefsel te verwijderen, het lijkt vast te zitten aan de luchtpijp met een stuk littekenweefsel. Dit los trekken zou kunnen leiden tot een longbloeding, met alle gevolgen van dien. Inmiddels fluctueert Piet’s zuurstofgehalte op basis van of dat stuk weefsel wel of niet in de weg zit.

Ondertussen belt de intensivist ook de chirurg en keel-neus-oor (KNO) artsen op, dat stuk weefsel is een steeds groter probleem en het blijkt zeer moeilijk te verwijderen. Er wordt gepoogd om een beademingsbuis dieper te plaatsen, zodat het stuk wildvlees als het ware wordt gepasseerd. Dit werkt kortdurend, helaas ontstaat er een nieuw probleem. De beademingsbuis zit nu dusdanig diep dat er maar gebruikt wordt gemaakt van één long. En hoewel gezonde mensen dit prima kunnen, kan Piet dit niet. Zijn zuurstofgehaltes beginnen steeds stressvollere waardes te vertonen. 09.55uur: “Hij moet naar de operatiekamer, er moet snel worden ingegrepen en er is simpelweg te weinig ruimte op de IC om dit veilig te kunnen doen. Is hij stabiel genoeg?”, roept de KNO-arts. Ze krijgt meteen antwoord, het zuurstof gehalte van Piet begint per direct aan een vrije val en ook zijn hart stopt ermee. We zitten officieel in een reanimatie setting. Er is geen twijfel over wat de oorzaak is, en het is alles op alles om alsnog dat stuk weefsel weg te krijgen zodat er weer lucht heen en weer kan. 10.25uur: ondanks meerdere pogingen om dat weefsel weg te krijgen, is het niet gelukt. Piet heeft het niet overleefd.

Meerdere weken heb ik voor Piet mogen zorgen, vaak dacht ik dat hij zou kunnen komen te overlijden gezien wat hij allemaal heeft mee gemaakt. Alleen had ik een stuk weefsel in zijn keel nooit kunnen zien als boosdoener.