Henk voelt z’n benen niet meer. Dit komt doordat zijn prostaatkanker is uitgezaaid naar zijn ruggenwervels, waardoor hij nu niet meer kan lopen. Hij ligt bij ons op de spoedeisende hulp (SEH) omdat hij graag hulp wil.

Graag zouden wij Henk willen helpen, het probleem is dat het inmiddels te laat is. Toen Henk alleen nog een prostaattumor had kon er nog -goed- ingegrepen worden, inmiddels is het een verloren strijd. Hoewel Henk wist dat deze dag zou komen, vindt hij het nu toch te heftig. Het liefst wil hij nu wel behandeld worden.

Met spoed krijgt hij twee infusen geprikt. Het is namelijk ook zo dat zijn bloeddruk extreem laag is. Dit komt doordat de zenuwen boven de beschadigde ruggenwervels niet langer invloed uitoefenen op de bloedvaten in zijn benen. Zo zakt al het bloed naar beneden toe (en dus weg van zijn organen), dit kan leiden tot levensbedreigende situaties (ook bekend als neurogene shock). Hiernaast krijgt hij een sterk medicijn toegediend dat zijn bloedvaten zal doen knijpen, dit zorgt ervoor dat zijn bloeddruk weer stijgt. Hoewel de gevolgen van zijn uitgezaaide kanker inmiddels redelijk onder controle zijn, is het probleem helaas niet verholpen. “Dank voor jullie hulp!”, gilt Henk.

Momenten als deze voelen, voor mij in ieder geval, als één van de pijnlijkste. Dit omdat we altijd graag mensen willen helpen, alleen moeten wij ook wensen respecteren. Zodoende was er begrip voor het moment waarop Henk de nodige zorg weigerde (een aantal jaren geleden). Dat iemand in staat is te kiezen voor een natuurlijk beloop is een bijzonder fenomeen, en dat diegene jaren later spijt krijgt van zijn sluit is daarom zoveel erger. Hoe graag we het nu ook zouden willen, nu kan het niet meer. Zijn kanker heeft inmiddels teveel schade verricht en is te ver uitgezaaid om nog gestopt te kunnen worden. Het bestrijden van symptomen is het enige wat wij nog kunnen betekenen. Het moment waarop wij dit aan Henk uitleggen valt hij -zichtbaar- uit elkaar. “Ik wist niet dat ik mij nu zo zou voelen.. Dat dit zo heftig zou zijn..” Graag willen we hem een antwoord geven waar hij zich beter van gaat voelen, alleen hebben we die op dit moment niet.

“Dank jullie wel, dat jullie tenminste eerlijk zijn met me..” Hij krijgt oprecht antwoord: “We kunnen je helaas niets anders bieden op dit moment, dus eerlijkheid zul je nooit hoeven missen.”