Binnen onze IC zijn inmiddels alle isolatie kamers bezet met Covid-19 besmette patiënten. De puzzel waar we verdachte dan wel besmette patiënten moeten neerleggen is vrijwel niet meer op te lossen. We plaatsen dagelijks meerdere patiënten over, maar onderwijl dienen nieuwe besmette, ernstig zieke patiënten zich aan. Ook landelijk neemt de druk op IC bedden sneller toe dan we aankunnen, er dreigt een tekort aan beademingsplaatsen.

Met recht beschrijft de minister in zijn persconferentie; het piept en het kraakt. Het is realiteit, op vele fronten verzet men bergen werk om situaties als in Italië te voorkomen. Extra IC bedden zijn nodig en worden gecreëerd. Iedereen werkt extra diensten, moeiteloos offert men vrije dagen op om de toename van IC bedden te bemannen. Aangezien het feit wij niet opgeleid zijn ‘veld’ werk te verrichten deelt defensie middels een Webinar haar operationele kennis en ervaring. Duizenden IC verpleegkundigen vanuit het hele land nemen deel. We trachten ons voor te bereiden, slechts allen niet goed wetend waarop. Intussen komen overal in den landen meer IC en afdelingsbedden voor Covid-19 patiënten tot stand. Landelijk slagen we in korte tijd, onder andere ten koste van reguliere zorg, de capaciteit voor IC bedden te verdubbelen. Opmerkelijk dat juist deze sector, waar jaar en dag het uiterste van personeel wordt gevraagd, deze immense prestatie verwezenlijkt.

Het einde van beschikbare IC bedden, ofwel beademingsplaatsen komt in zicht. Nu de totale IC capaciteit zijn taks lijkt te bereiken dreigen we afwegingen te moeten maken wie wel en niet opgenomen kan worden op een beademingsplaats. Op de vloer zetten we als team de schouders eronder, daar ligt onze kracht. Zo zijn we altijd in staat gebleken veel werk te verzetten juist onder zware omstandigheden. Tezamen met extra handen van oud IC, defensie, high care verpleegkundigen, OK personeel en zorgondersteuners ontstaat het buddy-systeem. Door verscheidenheid -ofwel ‘schillen’- in verantwoording zijn we in staat het verschil te maken. Alle isolatiekamers worden verruild voor cohort verpleging, een deel van de afdeling zonderen we af en zo creëren we nog meer Covid-19 plaatsen. Daarnaast besparen we eveneens materiaal waaronder maskers en spatbrillen, deze worden opgehouden bij de zorg aan verschillende Covid-19 positieve patiënten.

Waar in Amerika het ieder ziekenhuis voor zich lijkt te zijn, wordt onze democratie en de kracht daarvan meer dan ooit duidelijk. Er is saamhorigheid op de werkvloer, maar ook binnen het groter geheel wordt meer dan voorheen de handen ineen geslagen. Specialismen strikt per ziekenhuis ondergebracht, beschermingsmaterialen centraal ingezameld en evenredig verspreid, dagelijks onderling overleg zodat kennis en ervaring wordt uitgewisseld. Inmiddels is het alle hens aan dek, ofwel code rood. Om intensieve zorg optimaal te benutten komt het landelijk coördinatiecentrum patiënten spreiding tot stand. Het doel is tijdig patiënten weg plaatsen zodat IC belasting landelijk wordt gespreid. Meerdere MICU’s (ofwel IC ambulance) rijden af en aan, vele van onze IC patiënten moeten vanwege plaats gebrek worden getransporteerd. Het vereist een nauwkeurige en tijdrovende voorbereiding om ernstig zieke IC patiënten veilig te transporteren. Onderwijl dienen nieuwe patiënten zich aan, code zwart ligt op de loer. Mentaal bereid ik mij voor, zelfs bij het verlenen van intensieve zorg zullen keuzes gemaakt moeten worden. In tijden van crisis kunnen vele van onze zorgtaken niet worden uitgevoerd, het knaagt aan mij en aan vele zorg professionals met mij.

Maanden lang beheerst het virus ieder dagelijks leven. Drukke diensten, extra werken en door regelmatig veranderde inzichten moet dagelijks, ook op vrije dagen, nieuwe informatie, protocollen, behandelopties, et cetera door worden genomen. Het valt op dat niet alleen mijn vrienden en familie geïnteresseerd zijn hoe het ‘ons’ op de IC vergaat. Herhaaldelijk word ik aangesproken, dus herhaaldelijk doe ik verslag. Op den duur verlang ik naar enige ‘afstand’ maar dat blijkt lastiger dan gedacht. Bewust de TV mijdend denk ik al wandelend terug aan de uitspraak van de premier.

Het virus is onder ons, en zal daar nog lang blijven.