Tijdens het journaal komt een virus, welke in China vele slachtoffers eist, ter sprake. Binnen enkele dagen wordt aldaar een noodziekenhuis geplaatst om de grote hoeveelheid besmette mensen op te vangen. Afgezien het een ‘ver van mijn bed show’ lijkt, bekruipt mij een wel bekend onderbuik gevoel. Ik verricht enig research en geef gehoor aan mijn intuïtie, vanaf dat moment benader ik mijn ouders op gepaste afstand.

Binnen enkele maanden verspreid het Covid-19 virus zich over alle wereld delen, geen continent blijft gespaard. Nooit eerder is een vijand zo groots maar bovenal onbekend gebleken. Vergaande maatregelen worden noodgedwongen ook in ons land genomen. We blijven massaal thuis, een elleboog is abrupt beschaafd en we schudden geen handen maar slaan figuurlijk de handen ineen. En waar velen nu meer dan ooit alleen zijn, luidt het motto, alleen doch samen.

Gekleed in schort, muts, masker, spatbril en handschoenen vangen wij dhr. Zijl vanuit de ambulance op. Zijn mond wijd open en schouders hoog opgetrokken happend naar lucht. Het zuurstofmasker maximaal open, één blik op de man geeft de ernst weer. De man heeft het zwaar en we dienen snel in te grijpen. Ik leg een hand op zijn schouder en stel hem gerust. Non-verbaal communiceren, meer is niet haalbaar. Kort sluit de man zijn ogen, als blijk van dank voor de geboden hulp. We brengen de benauwde man in slaap, intuberen hem en sluiten de beademing aan. De intensivist licht familie in waaronder echtgenote en drie volwassen kinderen. De gedachte dat de man besmet is met het Covid-19 virus wordt naar hen uitgesproken, morgen weten we definitief of het dit virus betreft. Tot slot krijgt familie de mededeling dat één familielid mee kan naar de IC en één persoon per dag op bezoek mag komen. Bezoek mag geen klachten hebben die kunnen duiden op het Covid-19 virus, luiden de strenge ziekenhuisbrede regels. De impact van het bericht blijkt groot, ik lees het van ieders gezicht. Intussen hebben wij het transport naar de IC voorbereid en staan we klaar voor vertrek. Een emotioneel afscheid van hun vader volgt. Schuldgevoel bekruipt mij; verplicht afstand houden van een dierbare gedurende kritieke fase, onmenselijk. Tranen vloeien en mooie woorden jegens de slapende man worden liefdevol uitgesproken. Ik slik een opkomende brok in mijn keel weg… Enige troost biedend beloof ik hen dat we alles zullen doen wat binnen onze mogelijkheden ligt en goed voor hun vader zullen zorgen. Familie is oprecht dankbaar voor mijn inzet en begrip, toch overheerst mij een miserabel gevoel.

In de dagen die volgen scheiden dubbele deuren dhr. Zijl van alle overige IC patiënten. Eenmaal in de isolatiekamer, direct afgesneden van ‘de bewoonde wereld’, is de afzondering duidelijk voelbaar en stel ik me voor wat dit voor een patiënt betekent. Roerloos ligt de man op zijn buik, kunstmatig  in diepe slaap verkerend, volkomen onwetend. Het vaste ritme van de beademingsmachine is het enige geluid binnen de goed geïsoleerde kamer. Beide longen ernstig aangedaan door het -inmiddels bevestigd- Covid-19 virus waardoor beademen zeer bemoeilijkt word. Hoge drukken en het maximaal percentage zuurstof zijn nu van levensbelang.

Ter vergelijk: ieders ingeademde ‘buitenlucht’ bevat 21% zuurstof, de zieke man krijgt 100% zuurstof toegediend. Het virus veroorzaakt massale ontstekingsreacties in beide longen waardoor opname van zuurstof wordt belemmerd. Dit ontstekingsproces zet eveneens een cascade aan problemen elders in het lichaam in gang. Zo verslechteren de nierfuncties en besluiten we deze over te nemen. Eenvoudig gezegd lijkt het op dialyseren echter filteren we met deze therapie het bloed continu. Dit kan dagen tot weken aanhouden in afwachting de nieren hun functie zullen oppakken.

Vanuit de isolatie kamer zoek ik via de intercom contact met ‘de buitenwereld’. Het is druk op de afdeling waardoor het geruime tijd duurt alvorens een collega in staat is tot reageren. Even later draaien we met een heel team de man terug naar zijn rug, een dialyse lijn zal geplaatst worden zodat we kunnen starten met nierfunctie vervangende therapie. Eenmaal in rugligging zakt de bloeddruk, extra medicatie is direct noodzakelijk. Ook de beademing alarmeert, ondanks maximale zuurstof toediening daalt het zuurstof gehalte. We overleggen met elkaar wat te doen, draaien we de man terug naar zijn buik? Accepteren we voor nu de krappe waarden en plaatsen we de lijn?

Zonder ‘lucht’ geen leven, maar in deze ernstig zieke fase is er meer nodig dan zuurstof alleen.