Sarah is 42 jaar. Ze weegt 263 kg en is 172cm lang. Ze ligt op de Intensive Care (IC) omdat ze een complicatie heeft gehad na een gastric bypass operatie (lees: ze heeft een maagverkleinende operatie gehad waarbij op de plek van een interne hechting een wond is ontstaan).

Inmiddels ligt Sarah al vier weken bij ons. Ze heeft een aantal weken aan de beademing gelegen omdat er dusdanig veel letsel is veroorzaakt van binnen dat ook haar longen hulp nodig hadden. Zonder ondersteuning bij de ademhaling was haar lichaam niet in staat om voldoende zuurstof in te ademen én voldoende afvalstoffen uit te ademen. Die steun werd eerst geboden via een buis in de mond dat helemaal door liep tot aan haar longen. Later is dit vervangen voor een kleinere buis die direct wordt geplaatst bij de nek door middel van een chirurgische ingreep (tracheotomie).

Hiernaast heeft ze ook een periode meegemaakt waarbij haar nieren het begaven. Hiervoor kreeg ze een catheter geplaatst in een grote ader, via deze catheter kon de nierfunctie worden overgenomen door weer een ander apparaat. Normaliter zijn de nieren verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de afvalscheiding van het lichaam, indien dit niet gebeurt zal het lichaam zichzelf (letterlijk) vergiftigen. Gelukkig is ze hier goed vanaf gekomen (CVVH).

Hoewel Sarah’s organen inmiddels veel minder bedreigd zijn heeft ze nog steeds een enorme hoeveelheid aan zorg nodig. Het is namelijk zo dat ze moeilijk tot niet zelfstandig kan draaien, en zolang men stil blijft liggen zal de zwaartekracht ervoor zorgen dat er wonden ontstaan (decubitus). Ook moeten essentiële spieren onderhouden worden, zoals de ademhalingsspier (diafragma). Om dit te doen moet ze proberen meer te mobiliseren (lees: uit bed komen). Gezien Sarah niet in staat is om zelfstandig te draaien, is het ook onmogelijk voor haar om zelfstandig uit bed te komen. Hiervoor wordt gebruikt gemaakt van een speciale tillift (deze lift moet grote hoeveelheden gewicht aan kunnen, omdat een normale tillift anders zou omvallen).

Vandaag mag ze eindelijk naar de verpleegafdeling. Dit is een zeer grote stap richting huis. Ze kijkt hier daarom ook terecht naar uit. Wanneer ze me vertelt dat ze nooit meer terecht wil komen op een IC voel ik mij verplicht om haar goed te informeren: “Ik hoop dat een terugkeer je bespaart blijft. Daarom is het wel belangrijk dat je besluit om anders te gaan leven. Dus meer bewegen en minder eten. Veel moeilijker is het niet.” Ze wordt emotioneel en knikt.

Misschien is een IC opname genoeg motivatie om je leefstijl te veranderen, misschien.