Vriendelijk groetend verlaat bezoek onze IC, de tijd met hun dierbare zit erop. Bij binnenkomst hoopvol verlangend naar een lichtpuntje, echter in de kritieke fase keren zij veelal terneergeslagen en verdrietig huiswaarts. Ieder bezoek informeren we  contactpersonen volledig. Naast de artsen hebben ook wij als IC verpleegkundigen de verantwoordelijkheid dierbaren eerlijk en transparant te informeren. Uitspreken dat we grote zorgen kennen blijft lastig, met name als daarmee hoop wordt weggenomen.

Zodra de laatste bezoeker huiswaarts is hervatten wij ons werk aan de patiënt. Dan volgt een dringend geluid, ik zoek mijn buddy en meld haar de bijzonderheden.
Als buddy ben je volledig op de hoogte van de ander zijn/haar patiënt zodat zorg naadloos kan worden overgenomen.
Met alle benodigdheden spoed ik mij samen met de intensivist richting verpleegafdeling. Boven treffen we een man van middelbare leeftijd levenloos op de grond aan. Inmiddels is door afdelingsverpleegkundigen de basis reanimatie gestart. Terwijl ik hun aanmoedig door te gaan overzie ik snel de situatie. Mede kamergenoten worden vakkundig naar buiten begeleid, er is ruimte gecreëerd waarin ik alles klaarleg voor de specialistische reanimatie.
Een reanimatie in het ziekenhuis kent altijd een leider, iedereen houdt zich aan zijn/haar taak, echter de leider behoud het totale overzicht en stuurt waar nodig.
Het infuus prikken mislukt, een snelle toegang voor onder andere medicatie is vereist. We gaan over tot het plaatsen van een botnaald, middels een miniboor schroeven we deze in het onderbeen van de man.
Zodra iemand gereanimeerd dient te worden is hij/zij per definitie dood. Er vindt geen eigen bloedcirculatie plaats. Doormiddel van reanimeren ofwel borstcompressies / hartmassage wordt de pompfunctie van het hart overgenomen. Zodoende stroomt bloed (en dus zuurstof) naar alle organen waaronder de hersenen.
Tijdens het masseren doorlopen we acht reversibele oorzaken van een ‘hartstilstand’. Deze achterhalen en waar mogelijk verhelpen zal de kans op overleven (met goed gevolg) vergroten.

Na ruim 45 minuten specialistische reanimatie vind onderling uitgebreid overleg plaats. We concluderen dat het hart en daarmee het leven van de man niet te redden valt. Intussen wordt door gereanimeerd en informeert de leider of familie gearriveerd is op de afdeling.
Gebleken is wanneer familie bij een reanimatie aanwezig is en kan aanschouwen welke inzet wordt verricht, dit het rouwproces ten goede komt.
Ook nu zullen we familie betrekken en transparant informeren.

Dan klinkt tumult vanaf de gang, familie waaronder de man zijn kinderen stormen de kamer binnen. Bij aanblik van hun  levenloze vader lopen de emoties hoog op. Terwijl allen het uitschreeuwen klampen zij zich op de grond aan de man vast. De intensivist probeert familie te informeren, maar staakt zijn verhaal bij zoveel bewogenheid.
Twee minuten verstrijken, een wissel wie reanimeert is noodzakelijk. Mijn handen positionerend, gaan opnieuw twee minuten hartmassage van start. Intussen stroomt de zes persoonskamer en de gang volledig vol met familieleden die inmiddels allemaal buiten zinnen zijn. Daar zit ik, op mijn knieën al reanimerend, omsloten door een groot aantal tierende familieleden. Onheil hangt in de lucht waarop ik oogcontact maak met de leider. Knikkend onderneemt zij actie.

Beveiliging arriveert snel ter plaatse en poogt de schare familie te kalmeren.