Ze zijn boos, heel boos. Hoe kan Angela haar arm breken, en daarna ten gevolge van een hartstilstand op de Intensive Care Unit (IC) terecht komen. De familie van Angela weigert te geloven dat dit een complicatie is. Dat dit “ten gevolge van bijwerkingen” is. Helaas snappen wij volledig hun gevoel, en toch is het zo.

Angela was thuis op de bank TV aan het kijken. Toen ze opstond om wat te drinken te halen werd ze duizelig en viel ze, hierbij brak ze haar bovenarm. Hoewel dit een naar ongeluk is, is dit meestal niet levensbedreigend. Wat is hier dan zo fout gegaan? Nadat iemand geopereerd is aan het bovenarm (en eigenlijk daarvoor ook al), is er meestal sprake van (heel veel) pijn. Omdat het onmenselijk is om iemand die pijn te laten verdragen worden pijnstillers toegediend. Hierbij is de standaard dosering Paracetamol helaas extreem onvoldoende. Om die reden wordt gebruik gemaakt van opioïde middelen (bijv. Morfine). Bekende bijwerkingen van opioïde middelen zijn misselijkheid en braken. Hoewel dit vaak meevalt kunnen mensen enorm last krijgen van deze bijwerkingen.

Dan blijft de vraag vanuit de familie: “Hoe kan misselijkheid en braken leiden tot een hartstilstand!?” We weten ook van opioïde middelen dat je er enorm slaperig van kan worden. Als je de twee combineert kan dat dodelijke gevolgen hebben. Als je slaperig bent én ook gaat braken kan het namelijk zo zijn dat de maaginhoud (wat het toilet in zou moeten gaan, of in ieder geval het lichaam uit) uiteindelijk je eigen longen in gaat. Dit heeft extreme consequenties voor het zuurstofgehalte in je bloed. En dit laatste kan leiden tot een hartstilstand. “Dus door de Morfine is ze gestikt in haar eigen braaksel. Waarom heeft ze dat spul dan gekregen!?” Het antwoord blijft moeilijk, omdat het logisch is: “Omdat wij haar onmogelijk kunnen laten liggen terwijl ze kreunend van pijn in bed ligt.” De woede en emotie is logisch en verklaarbaar, en dat bevestig ik graag voor ze: “De waarheid is, zelfs met al mijn medische en verpleegkundige kennis. Ik weet zeker dat als mijn moeder hier zo zou liggen, dat ik net zo woedend zou zijn. Meer dan dit kunnen we jullie helaas niet geven.”

Ik geloof dat een ethicus het ooit het beste uitlegde: “De meeste mensen geloven graag dat er een reden is voor alles. In de zorg zien jullie ellende, in allerlei vormen, dat niet discrimineert in leeftijd, kleur, geslacht of anders. Dus geloven jullie, als zorgverleners, eerder dat er geen reden kan zijn voor alles. Wie weet komen we er ooit achter wat de waarheid is.”