Op onze ICU ligt al twee maanden opgenomen Anton. Hij heeft een slecht hart en beschadigde nieren. De reden dat hij bij ons ligt is omdat hij een liter water heeft gedronken in twee uur tijd. Hij wist dat hij niet teveel mocht drinken (van zijn cardioloog). Toch is het begrijpelijk dat hij de waarschuwing negeerde. Hij had extreem veel dorst.

Bij binnenkomst op de ICU heeft Anton het extreem benauwd. Hij heeft moeite met ademen omdat er vocht achter zijn longen zit. Hij wordt gediagnosticeerd met een asthma cardiale. Dit gebeurt doordat het hart verzwakt is (bij Anton omdat hij in het verleden een hartaanval heeft gehad) en daardoor minder goed het bloed/vocht kan rond pompen. Als gevolg hiervan ontstaat er -een soort van- file vóór het hart wat er uiteindelijk toe leidt dat het vocht vast gaat zitten achter de longen (onder andere).

Meestal is dit niet een probleem met langdurige consequenties. Zo kan er namelijk ‘simpelweg’ een diureticum (lees: plasmedicijn) gegeven worden waardoor het overtollig vocht achter de longen wordt weggetrokken. De reden dat dit bij Anton niet zo simpel is komt doordat hij óók slechte nieren heeft. Hierdoor is er momenteel niet alleen teveel vocht aanwezig in het lichaam, het kan er ook nog eens niet uit. De nieren zijn namelijk verantwoordelijk voor het verwijderen van dit overtollig vocht.

Om dit probleem op te lossen moest Anton aan de dialyse (om vocht weg te trekken). Hiervoor werd een centrale lijn (lees: groot infuus in groot bloedvat) geplaatst waarmee hij gedialyseerd kon worden. Helaas had hij het té benauwd met mogelijk levensbedreigende consequenties. Hierom had hij hulp nodig van beademingsapparatuur en is hij noodgedwongen geïntubeerd. Ten gevolge hiervan moest hij pijnstilling krijgen (omdat een buis in je keel erg pijnlijk is), wat ertoe leidde dat zijn -al zwakke- hart het nog moeilijker kreeg. Gezien het oplossen van al deze problemen (mede door elkaar veroorzaakt) lang duurt heeft Anton inmiddels ook last van forse doorligwonden. Hij is hier extra gevoelig voor omdat zijn huid volledig opgerekt is van al het overtollige vocht dat nog aanwezig is.

Als ik terugkijk op zo’n verhaal en dit allemaal weet, dan vraag ik mij toch af tot in hoeverre ik mijn gevoel voor dorst zou kunnen onderdrukken. Hoewel het klinkt als simpel advies blijkt de realiteit veel complexer. “U mag niet teveel water drinken” is uiteindelijk een veel moeilijker advies om op te volgen dan soms wordt gedacht. Misschien moeten er toch maar eens anti-dorst pillen komen.