“Onvoorwaardelijk” -deel 1

Die middag vertrek ik vroeg naar het werk, een beoordelingsgesprek van mijn cursist staat op de agenda. Investeren in het opleiden van IC (intensive care) cursisten hoort tevens bij mijn functie, zelfs als dat betekent in eigen tijd te verschijnen.

Aangekomen bij de parkeergarage presenteer ik mijn pas bij de slagboom, echter deze weigert dienst. Nogmaals proberend, zonder resultaat, bel ik aan en hoor de beveiliging zeggen: “Vol…. helaas….”. Verrast over het vroege tijdstip van een volle garage keer ik mijn auto en rij noodgedwongen naar het bezoekersterrein en trek een kaartje. Bij het ophalen van dienstkleding blijkt het automaat ook niet bepaald mee te werken en na wat gedoe bemachtig ik eindelijk een uniform. Snel verruil ik mijn burger voor gesteven wit. Gelukkig heb ik het gesprek thuis al voorbereid want door alle consternatie haal ik de afgesproken tijd maar net.

Na een goed verlopen beoordeling ontvang ik een korte overdracht van alle patiënten. Het acute sein op zak maakt dat alle benodigdheden worden gecontroleerd zodat buiten de IC een acute uitruk kan worden verricht. Tijdens de controle klinkt -meteen al- een dwingend geluid, een trauma blijkt in aantocht naar de SEH (spoedeisende hulp). Direct meld ik mij af bij collega’s en tezamen met de artsen lopen we gedrieën met gepaste spoed naar beneden. Geen idee wat ons te wachten staat, maar het geluid van de traumahelikopter is hoorbaar en zorgt voor gezonde spanning. Spanning die ons scherp houd en maakt dat we adequaat kunnen handelen.

Eenmaal op de traumakamer wordt een meisje van 21 jaar oud binnen gebracht, ze is met een flinke snelheid geschept door een auto. Omstanders hebben haar door de lucht zien ‘vliegen’. We spreken van een HET, hoog energetische trauma. (De mate van energie ofwel kracht die uitgeoefend wordt op het slachtoffer bepaalt of we van een hoog of laag energetische trauma spreken. Het ongevalsmechanisme is bepalend voor letsels die we bij het slachtoffer kunnen verwachten.) Ter plaatse heeft het MMT (mobiel medische team ofwel trauma helikopter) het meisje gesedeerd en geïntubeerd. Op de traumakamer zijn -naast de IC- vele specialismen vertegenwoordigd waarbij iedereen zijn taak kent, er heerst gecontroleerde en gestructureerde bedrijvigheid. Ik controleer de beademingsbuis en neem het jonge meisje over op mijn apparatuur. We maken alles in gereedheid om snel een CT-scan te maken zodat vroegtijdig acute problemen in kaart kunnen worden gebracht. Uiteindelijk wordt duidelijk dat van grote schade geen sprake is. Een aantal kleine breuken, waaronder haar ribben en schedel, maar geen levensbedreigende zaken waar nu moet worden ingegrepen. We begeleiden het meisje naar de IC, aldaar sluiten we haar aan op onze monitor en doen de nodige controles. Eindelijk kan ik haar ouders en vriend ophalen uit de familiekamer om het meisje te bezoeken. Allen zichtbaar aangeslagen bij het zien van het gehavende gezicht van hun geliefde, vast aan vele apparatuur. Haar hoofd nog strak in de hoofdblokken om haar nek te fixeren, mede om die reden houden we haar in slaap. Ik leg familie een aantal zaken uit waaronder het beleid welke vooralsnog gevoerd word.

Twee uur later zijn de uitslagen bekend en wordt de nek van het meisje ‘vrijgegeven’ (ze mag haar nek bewegen zonder risico’s). Alles ziet er goed uit waarop ik haar slaapmedicatie kan staken en haar hoofd los kan maken uit de fixatie. Moeder blijft op verzoek van mij aanwezig, ik verwacht enige onrust bij wakker worden en een vertrouwd gezicht doet dan vaak wonderen. Het meisje wordt kort na staken van de medicatie wakker en hoest nadat de beademingsbuis uit haar keel wordt verwijderd, direct geef ik haar medicatie voor de luchtwegen. Ze ademt onwennig en is met name motorisch onrustig, ik stel haar gerust en moedig haar aan het aanwezige slijm op te hoesten. Voorzichtig probeert ze iets te zeggen.