In de kleedkamer is het inmiddels een gezellige drukte, om beurten stappen collega’s onder de douche. Onderwijl bespreken we gebeurtenissen van onze werkdag en straks teamvergadering tijd. Zinvol, maar na een drukke dienst en niet de mogelijkheid hebbende thuis even stoom af te blazen, blijft het een pittig lang dagje. Opmerkelijk dat we elkaar door en door kennen, in het wit weliswaar als geen ander, maar in eigen kleding ontstaan blikken alsof we bij het vreemdelingen legioen horen.

Tijdens het tweede agendapunt willen mijn oogleden hun functie erbij neer leggen. Na 12 uur drukte doet de vermoeidheid in rust zijn intrede. Ik vecht terug want als mijn luiken winnen getuigd dit niet bepaald van interesse. Van pure ellende ga ik naar het toilet, onderwijl passeer ik medestrijders, het beeld werkt op mijn lachspieren. Bij terugkomst is de personele krapte aan de orde. Met ogen en oren open luister ik aandachtig, men zoekt afgevaardigden die namens het ziekenhuis nieuwe collega’s willen werven, op de plaatselijke markt wel te verstaan. Als kersverse zorgverlener bied ik mij enthousiast aan. Nog niet realiserend dat als organisatie het verstandig is je te richten op behoud van personeel, meer dan de focus te leggen op binnenhalen en opleiden.

Drie weken later in gesteven wit, tenslotte is dat de trend, staan we met verpleegkundigen van verschillende specialismen tussen de kramen. Marktkooplui proberen al schreeuwend hun waar aan de man te brengen en onderwijl promoten wij, tussen de stofzuigerzakken, aardbeien en verse vis ons vak. Tja, ook wij kennen bepaalde geuren, maar geloof me een viskraam is werkelijk van een andere categorie. Ondanks dat gehoor en reukorgaan stevig worden geprikkeld spreek ik menig geïnteresseerden. Al snel blijkt dat negatieve aspecten maken dat niet altijd reële conclusies worden Voldoening.jpeggetrokken over ons veelzijdig beroep. We proberen een goed beeld te scheppen, ook de minder leuke kanten komen aan bod. Lastiger blijkt het over te brengen wat zorg verlenen ons als hulpverlener brengt zodra je iets bij draagt in het leven van die zieke ander. Met name dit fenomeen is veelal voor zorg professionals de belangrijkste drijfveer.

En ja, waar voorheen tandpasta de enige remedie was tegen onaangename luchtjes aan de handen, zijn inmiddels handschoenen niet meer weg te denken in de zorg. In plaats van de jurk met onderrok en panty dragen we al heel lang modieuze uniformen en parttime werken is meer gewoonte dan uitzondering. Al met al positieve en niet geheel onbelangrijke ontwikkelingen acht ik zo. Desondanks is het heden ten dagen vijf over twaalf en nemen de tekorten in de zorg en met name op specialistische afdelingen kritieke vormen aan. Dagelijks zoek ik het antwoord op de vraag ‘waarom’. De vijver met zorgpersoneel blijkt leeggevist en binnen iedere zorginstelling wordt bestuurlijk achter de oren gekrabd hoe dit op te lossen. Inmiddels bezit men eindelijk de wijsheid dat behouden van personeel zwaar weegt en creatieve plannen dit te realiseren worden gesmeed.

Ook wij ervaren dagelijks de gevolgen van personele krapte die in den landen heerst. Naar aanleiding van een artikel in de krant vertel ik vorige week, 30 jaar na dato, collega’s over de toenmalige wervingsactie aan begin van mijn loopbaan en dat persoonlijk contact succesvol bleek. Er wordt gelachen, verbaasd vraagt een jonkie: “Op de markt? In je witte jurk, onderrok en panty?” Voor het eerst krijg ik bevestigd niet meer van deze tijd te zijn. Opgelucht zegt ze: “Gelukkig staat ons wervingsfilmpje gewoon op YouTube.”

Mijn dagdienst is ten einde en onderweg richting douche, vanwege teamoverleg, denk ik aan mijn begin jaren in de zorg nog vóór het digitale tijdperk. Getogen in een casual look vertrek ik even later fris en fruitig richting het vreemdelingen legioen en realiseer me dat deze overlegvorm gelukkig stand heeft gehouden gedurende de digitale storm. Verwachtingsvol en met de luiken open kijk ik uit naar het eeuwig terugkerende agenda punt; arbeidskrapte.

Hoeveel boter zal er dit keer bij de vis moeten.

 

P.S. Er zal vanaf deze week consistent á 2 weken een blog geschreven worden. Graag willen wij authentiek en geïnspireerd blijven schrijven. Om dit te kunnen doen wordt de publicatie frequentie terug gedraaid. Hartelijk dank voor alle steun en interesse!