De dames starten het gesprek terwijl ik op de gang rustig mee luister uit het zicht van de patiënt. Ondertussen kijk ik rond. Een oud huis wat duidelijk verouderd is, maar ook een huis waar veel is gerookt. Bruin beslagen behang door de gehele gang en het ruikt wat muf.

Een vriendelijk klinkende stem klinkt uit de woonkamer, antwoord gevend op de vragen van de crisisdienst. Al snel wordt duidelijk dat meneer niet mee wilt. Het gesprek vervolgt zich maar aan het gesprek te merken staan de dames een beetje klem en komen zij niet verder met meneer. Ik besluit naar binnen te lopen. Een vriendelijk ogende, maar licht verwaarloosde meneer kijkt mij verbaasd aan en vraagt wat ik kom doen. Ik leg meneer uit dat ik gevraagd ben door de crisisdienst om meneer te vervoeren naar de instelling waar zij meneer kunnen helpen. Vaak lopen dit soort confrontaties met patiënten niet heel makkelijk, en ook hier volgt er eerst enige weerstand. Na een rustig gesprek met meneer besluit hij toch om mee te gaan (al laat de toon in zijn stem merken het er niet mee eens te zijn). Al zuchtend trekt hij zijn jas aan en pakt hij wat spullen uit de kamer die hij mee wilt nemen. Met z’n allen lopen we naar beneden en stapt meneer rustig in de ambulance. Als we vertrokken zijn besluit ik aan meneer te vragen wat er speelt en waarom hij aan zelfmoord denkt. Voor ik het weet ontvang ik een verbazingwekkend antwoord. Veel mensen die wij met een IBS ophalen zijn psychisch ziek. Vaak komt hier de zelfmoordgedachte uit voort omdat zij rust willen in hun hoofd, of zij zijn van mening dat zij niets toe te voegen hebben aan de wereld.

Meneer begint te lachen. “Voltooid leven, jongeman”, is zijn antwoord. Hij merkt mijn verbaasde blik op en vertelt verder. Gedurende ons gesprek kom ik veel van meneer te weten. Wat hij allemaal in zijn leven gedaan heeft, wat voor werk meneer heeft gehad en hoe trots hij was om zijn kinderen op te zien groeien tot volwassen mensen. Ook onderbouwd meneer zijn keuze voor levenseinde en alles wat daarbij komt kijken. Meneer komt niet over als een patiënt die psychisch ziek is, maar als een intelligente man die voor zijn idee alles gedaan heeft wat hij wou doen in het leven en er nu klaar voor is om te sterven. “Voltooid leven”, vervolgt hij zijn weg en begint uit te leggen hoe de politiek zich met deze zaak bemoeit en dat hij het enorm jammer vindt dat sommige politieke partijen zich niet hard genoeg voor deze wet inzetten. Ondertussen naderen wij de instelling waar meneer verwacht word. Meneer kijkt naar buiten en naar het gebouw. “Nou, daar zijn we dan”, zegt hij. “Eens kijken wat de zielenknijper mij gaat proberen wijs te maken”, vervolgt hij zijn zin met een knip oog. Ik begeleid meneer -inmiddels wel op leeftijd- naar de deur en doe mijn overdracht naar de instelling. Meneer geeft mij nog een hand en bedankt mij voor de fijne rit.

Eenmaal beneden melden wij ons vrij aan de meldkamer waarna ik er nog even rustig over nadenk. Deze meneer is eigenlijk helemaal zo gek nog niet.