“Verlossing”

Humor is belangrijk, iedereen ziet het graag in hun relatie, werkomgeving en dagelijks leven. Er wordt beweerd dat lachen gezond is. Met die gedachte lach ik dus graag wat af. Een lach op je gezicht kost niets is dan ook mijn motto. Naast zware en verdrietige momenten in ons beroep is ook juist de humor een bindende factor tussen patiënten, familie en zorgverleners. Duidelijk werd wel dat ieder specialisme een hele eigen wijze van humor en anekdotes kende. Zo ook tijdens mijn verloskunde stage.

Mijn ervaring met verloskunde komt niet verder dan de lessen en mijn eigen moederschap. Dus benieuwd en vol enthousiasme stap ik die ochtend de verlos- en kraamafdeling op. De afdeling straalt blijdschap uit gezien het kleurgebruik, de vele geboortekaartjes aan de muur en de geur van fris gewassen baby’s. Wat een contrast met de volwassen tak van het ziekenhuis. Ter plekke rijzen er ideeën om de eigen afdeling wat meer vrolijkheid te geven.

Bij binnenkomst schud ik het aanwezige personeel de hand en vertel de reden van mijn komst. Onderling zie ik verbaasde blikken en direct ben ik mij bewust dat ik natuurlijk geen doorsnee stagiaire ben met mijn 30 plus. Gelijk maak ik een zelf spottende grap, iets in de richting van ouderdom en wijsheden. Iedereen lacht hartelijk en heet mij welkom op de kraam/verlos. Humor doet het altijd goed tenslotte.

Samen met Carla zorgen wij voor verloskamer één. Na de overdracht gaan we aan de slag. Oerkreten komen mij ter oren en mijn eerdere interpretatie van een blijde afdeling verdwijnt meteen. Verbaasd om de herrie loop ik naar binnen en tref een jonge vrouw aan badend in het zweet en haar partner volledig ontredderd ernaast. Hij probeert zich nuttig te maken, maar zijn non-verbale uitstraling zegt mij dat hij zich totaal geen raad weet met de situatie. Hij probeert zijn vrouw moed in te praten maar de vrouw reageert kortaf, de sfeer is gespannen. Ik maak onder wel kennis en probeer direct de aanstaande moeder  te ondersteunen en voorzichtig vader wat te sturen in zijn onhandigheid.
Na een snel laatste stukje komt er een mooi meisje ter wereld. De sfeer slaat volledig om en vol blijdschap zijn de verse ouders in de ban van hun dochter. De trotse blik van vader en het dolgelukkige gezicht van moeder verwarmen mijn hart. Wat een intens moment en even denk ik bijna mistroostig een paar jaar terug in de tijd.

Uiteindelijk nadat het kleine meisje is nagekeken maken we alles in gereedheid omdat er gehecht gaat worden. Eerdere mistroostigheid verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het zien van alle hecht benodigdheden. En waar vader tijdens de weeën machteloos en volledig onder de indruk naast zijn vrouw zat, waren nu zijn praatjes terug -en hoe-. Tijdens het hechten oppert hij luidruchtig en lachend of er wat ‘steekjes’ extra kunnen worden gezet. Carla, de gynaecoloog en ik kijken elkaar aan, iedereen zwijgt. Ik de ongepastheid van deze -waarschijnlijk als grappig bedoelde- opmerking voelend. Mijn plaatsvervangende schaamte ontgaat vader totaal, zijn euforie overheerst en hij gaat volledig op in het kersverse vaderschap.

Eenmaal op de gang vertelt Carla dat zij niet meer vreemd op kijkt bij de (voor haar welbekende) opmerking ‘steekje erbij’. Vol ongeloof kijk ik Carla aan, hoofdschuddend denk ik: “Humor doet het blijkbaar niet altijd goed”.