Als de ambulance in de HCK staat doet de ambulanceverpleegkundige een overdracht naar ons.

De betreffende mevrouw was op de uitvaart van haar partner, jong en plotseling overleden waarbij zij met het zakken van de kist aan het eind van de ceremonie plotseling een heftige pijn op de borst kreeg tijdens emotie. Snel wordt mevrouw na de overdracht over getild naar de behandeltafel. Als de ambulancebemanning weg is wordt er gestart met de procedure. Binnen een paar minuten zijn alle kransslagaderen om het hart van mevrouw in beeld gebracht. “Schoon!”, roept de cardioloog. De assistent en ik kijken verbaast met de beelden mee van de cardioloog. In de tijd dat ik dit werk doe heb ik bij genoeg procedures geassisteerd om de beelden te kunnen begrijpen, en het oogt inderdaad alsof alle kransslagaderen keurig in orde zijn. Wel valt het op dat zij een enorm hart heeft. Mevrouw wordt in een bed geholpen waarna zij naar de CCU wordt gereden.

De cardioloog belt een collega die van de poli-kliniek komt met een echo apparaat. Als ik na het opruimen van de HCK terug kom op de CCU is de cardioloog net klaar met het maken van de echografie. Ik begrijp van de cardioloog dat mevrouw mogelijk het ‘Takotsubo syndroom’ heeft. Een syndroom wat kan worden uitgelokt door heftige emotie. Hierbij “lubbert” het hart uit door de emotie en heeft deze amper knijp kracht. Ook kan het dan tekenen van een acuut hartinfarct tonen op een ECG zoals bij mevrouw ook het geval was. Collega’s hebben alles wat er gedaan moest worden bij mevrouw al gedaan in de tussentijd dat ik op de HCK was. Normaal zou ik weer verder gaan met de routine van de dag; mij kort aan haar voorstellen en weer verder met de zorg die gedaan moet worden bij alle andere patiënten.

Ik besluit haar box op te lopen en stel me voor. Een angstige vrouw met emotionele ogen kijkt mij aan. Als ik mijn kruk heb gevonden ga ik naast haar zitten. In plaats van de routine van de dienst weer op te pakken, besluit ik haar een luisterend oor te bieden tot haar familieleden zijn gearriveerd. Er gaat een hoop door haar hoofd en ik merk wanhoop. Haar partner had zij eindelijk na hele lange tijd leren kennen, haar levensmaatje. Vol plannen stapten ze samen hun relatie binnen en plots was alles anders. Hij was er niet meer. Vandaag tijdens de uitvaart werd mevrouw overvallen door emotie, angst en wanhoop. Waarna zij klachten kreeg. Als haar familie de box op loopt condoleer ik iedereen en besluit ik, na de familie bijgepraat te hebben over mevrouw, hun even bij elkaar met rust te laten.

Tako Tsubo syndroom, ook wel bekend als het gebroken hart syndroom, een syndroom wat veel op school wordt besproken maar niet vaak gezien wordt en voor deze mevrouw realiteit werd. Gelukkig lossen de symptomen van dit syndroom vaak veelal allemaal op, al kunnen er wel rest verschijnselen blijven. Na een paar dagen verlaat mevrouw de verpleegafdeling cardiologie. In goede gezondheid, maar met nog veel emotie om het verlies van haar dierbare.