Naast de viagra vertelt meneer ook cocaïne en poppers te hebben gesnoven. Al snel volgt de vraag waarom iedereen zich nu zo druk maakt. De SEH-verpleegkundige en ik vertellen meneer dat zijn situatie er ernstig uit ziet en wij er alles aan zullen doen hem hier goed doorheen te halen.

Ondertussen staat onze intensivist (die meegekomen is naar de opvang) rustig iets op te zoeken op de computer. Het wekt wat irritatie op bij onze SEH collega’s omdat zij het idee hebben dat er niets aan de situatie van meneer gebeurt. Wij kennen onze intensivist een beetje; een rare snuiter maar een intelligente dokter die veel zaken goed weet op te lossen. Toch maken zowel de SEH-verpleegkundige en ik ons een beetje zorgen om deze meneer en ik besluit in overleg met hem vast spullen klaar te leggen voor intubatie. Deze lage zuurstof percentages geven veel schade aan het lichaam en dat wil je voorkomen door een buis in de luchtweg te plaatsen waarbij een apparaat de ademhaling ondersteunt en/of overneemt.

Plots draait de intensivist zich om en vraagt of er methyleenblauw aanwezig is op de spoedeisende hulp. Twijfelend gaat er een verpleegkundige van de SEH kijken of dit bij hen standaard op voorraad is. Op de IC hebben we het niet, dan moeten we naar de apotheek. Ook begint de vraag bij mij te dagen waarom er methyleenblauw gegeven moet worden. Het is een middel wat gegeven wordt om oraal (via de mond) in te nemen om daarmee darmlekkages weer te kunnen geven op een CT-scan. Al snel komt de SEH-verpleegkundige terug met een aantal ampullen methyleenblauw. Per order de intensivist wordt een aantal milliliters verdunt in een infuuszakje van 100ml natriumchloride en aangehangen bij de patiënt.

Stoute opaMeneer zelf snapt er allemaal nog niets van. Hij doet dit eens in de drie maanden en ziet er altijd zo uit naar eigen zeggen. Het feit dat meneer gereanimeerd is lijkt hem niets te doen en hij vindt zelf dat hij in slaap was gevallen, want het was een “grote klus” voor zo’n oude heer -knipoogt hij-. Stiekem kan ik er wel om lachen. Zo’n oude baas die op zijn oude dag nog twee dames bespeeld. Wel met hulpmiddelen, maar hij gaat er dan ook volledig voor. Terwijl de medicatie inloopt zien we in de loop van de tijd zijn blauwe gezicht weer stukje bij beetje
normaal van kleur worden. Ook de saturatiemeter (het knijpertje op iemand zijn vinger die het zuurstofgehalte in het bloed meet) gaat steeds betere waardes aangeven.

We besluiten meneer mee te nemen naar de IC om hem aldaar nog verder te observeren. Verder krijg ik een uitleg van de intensivist hoe het mechanisme werkt tussen de poppers en het methyleen blauw.  Na een nachtje op de IC te hebben gelegen kan zijn zuurstofmasker, waarover veel zuurstof wordt gegeven, worden gewisseld met een neusbril. Meneer is bijna hersteld van zijn poppers avontuur. Aan het eind van mijn dienst neem ik afscheid van meneer. Ik wens hem het allerbeste en verwacht hem de volgende dienst niet meer aan te treffen op de IC. Mijn volgende nachtdienst hoor ik dat hij opgehaald is door zijn vrouw en zoon, die wellicht niet weten wat meneer eens in de drie maanden uitspookt.

Het was een casus die ik niet snel zal vergeten.