Ik heb nachtdienst. Samen met mijn collega IC (Intensive Care) en HC (High Care) verpleegkundigen lopen wij de IC op bij aanvang dienst. Aan het bord, waar alle patiënten op staan, wordt door de avonddienst overgedragen welke patiënten wat hebben en wie er voor gaat zorgen.
Het is rustig. Veel patiënten mogen al naar elders in het ziekenhuis maar doordat er geen plek is moeten de patiënten nog een nachtje bij ons blijven. Ik heb vannacht de eind verantwoording over een neurologisch aangedane meneer. Een aantal grote bloedproppen heeft gezorgd voor zuurstoftekort naar zijn hersenen. Ik ben de computer aan het opstarten op de kamer van de patiënt als de collega van de avonddienst naar mij toe komt en mij ‘het sein’ overhandigd.
Als je verantwoordelijk bent voor dit sein, ga je met de artsen mee het ziekenhuis in als er acuut bedreigde patiënten zijn -een zo genoemde SIT (Spoed Interventie Team) oproep-. Dit team bestaat uit een specialist, arts assistent en verpleegkundige van de IC. Ook als een ambulance met of zonder ondersteuning van het MMT (Mobiel Medisch Team) patiënten op de SEH (Spoedeisende Hulp) gaan presenteren wordt er in ons centrum aanspraak gedaan op het IC team om te ondersteunen in het zorgproces van deze zorgvrager.
Ik overleg nog even kort met de collega die het sein overdraagt of de spoedkoffer (die alle materialen bevat voor spoedsituaties) in de avonddienst gebruikt is en of deze nog zo nodig aangevuld moet worden. Zij heeft een rustige dienst gehad en draagt over dat de koffer compleet is. Ik besluit eerst de rapportage van mijn patiënt door te lezen zodat mijn collega die de patiënt heeft verzorgd naar huis kan. Al snel wordt het verhaal me duidelijk en ligt meneer nog op de IC omdat de Stroke-unit vol ligt. Ik breng mijn patiënt in kaart, alarminstellingen op de monitor neem ik door en ons standaard controlelijstje loop ik door. Mijn collega van de avonddienst stuur ik naar huis.
Net als ik medicatie wil gaan maken voor mijn patiënt, begint het sein te jengelen. Een aaneengesloten vibrerend geluid galmt over de IC heen, gevolgd door een gesproken bericht, dit is het reanimatie sein. De stem door de pieper verteld dat er over vijf minuten een patiënt wordt gepresenteerd die gereanimeerd is. Dit op de grote traumakamer van de SEH. Ik kijk een collega aan waarvan ik geloof dat zij tijd heeft om mijn patiënt kort over te nemen. Hierna loop ik gauw mee met de intensivist en arts assistent richting de SEH.
Aangekomen op de SEH wordt het reanimatie-team bestaande uit de IC, SEH en
CCU (Coronary Care Unit) verpleegkundige, bijgesproken door de teamleider. Deze vertelt kort het verhaal wat de ambulanceverpleegkundige heeft doorgegeven. Op de achtergrond was het erg lawaaiig toen zij belde dus er is nog niet heel veel duidelijk. Het team besluit daarom alles in gereedheid te brengen en af te wachten. Al snel zien we op de televisieschermen van de ambulancesluis een ambulance met spoed het terrein op rijden. Een meneer wordt op de brancard binnen gereden. Wat ons team direct opvalt is dat meneer enorm blauw is. We zien wel eens mensen die blauw zijn van het zuurstof tekort maar dit was extreem. Meneer leek wel een smurf!
Het leven als Verpleegkundige 