In de tijd dat de kinderen klein waren hield ik een schriftje bij waarin ik al hun grappige uitspraken bijhield. Inmiddels blijkt de grote variant van toen nog steeds lachwekkend te zijn en moet ik ook deze maar eens vaker gaan opschrijven.

Samen met de middelste die avond aan de afwas -voor zover je dat afwas mag noemen- met een volgepropte Miele onder het aanrecht. Natuurlijk vooraf mopperend waarom hij nu weer aan de beurt was. De oudste had mij eerder die dag ingefluisterd dat zijn jongere broer mogelijk verkering had. Al roerend in het sop leert de ervaring dat je nogal eens wat over dat opgroeiende testosteron te weten kan komen, dus dit was mijn kans. Voorzichtig stelde ik de vraag of hij verliefd was op een meisje, waarop hij antwoordde: “Jheee guhhhhh mam! Ik ben 12, tssssss, verliefd nee joh.” Ik draai nog maar eens door het sop en zeg schouderophalend: “Ohhh?” en zwijg wijs.

Vervolgens verteld hij -uit zichzelf- dat hij een meisje leuk vindt en hij verkering met haar heeft. Mijn ogen vallen bijna in de schuimende massa onder mij en ik kijk hem aan en vraag: “Uhhhhh, even voor mijn duidelijkheid. Je hebt verkering, maar je bent NIET verliefd!?” Nee, oké, het kan maar duidelijk zijn.

Beide komen we uit een gezin waar onze moeders niet buitenshuis werkten, in die tijd was het heel gebruikelijk dat moeders full-time voor de kinderen en het huishouden waren. Echter wij  besloten samen dat ik, gezien mijn passie voor de zorg, part-time zou blijven werken naast de kinderen. Tevens vonden we het goed dat de kinderen opgroeiden in een omgeving waar geen rolmodellen vast lagen. Mijn man heeft een full-time baan en doet, als ik werk, het nodige in het huishouden zoals: koken, wassen, schoonmaken. Naast het huishouden kan ik ook prima kaartlezen, verf al jaren binnen en buiten ons gehele huis en krui gerust wat kub zand voor de tuin. Ik bedoel maar. Dus geen duidelijke mannen/vrouwen rollen zichtbaar. De jongens moeten daarnaast ook een aantal taken verrichten binnen ons drukke gezinsleven. Mijn toekomstige schoondochters zouden dat vast kunnen waarderen bedacht ik mij toen alvast.

Zo zaten we laatst aan tafel voor het avondeten. De middelste zoon vertelde dat hij van school uit had moeten lopen daar hij een lekke achterband had. Mijn man en ik opperden tegelijk nog of hij niet beter had kunnen pompen en fietsen, maar volgens hem bleek dat niet mogelijk want het zou gaan om een groot gat. In gedachte zat ik al bij: “Waar kan ik een nieuwe binnen- en buitenband kopen?” Afijn, ik stelde direct voor dat we na het eten samen die band maar moesten proberen te plakken. Dan kon ik hem dat gelijk eens leren zei ik. De betreffende zoon liet prompt zijn bestek vallen en zei met een verbouwereerd gezicht; kun je dat dan? Waar ons voorgenomen anti-rolmodel opvoeding is mis gegaan, ik heb werkelijk geen idee.