“Verkeersregelaar”

Zoals de interne geneeskunde verpleegafdeling betaamd zijn vooral de po’s populair te noemen. En omdat we met al die infusen het over ons zelf afroepen draaien we na het doorlopen van ieders leiding ook zelf op voor de afvoer ervan. Ik diende weer in de nacht aan te treden in het gesteven wit. Keurig in een jurk met onderrok en comfortabele slippers, liep ik richting de dames zaal. Binnenkomend  met mijn armen gestrekt voor mij uit (omdat ik werkelijk geen hand voor ogen zag) blijkt iedere keer weer dat de beller mij eerder heeft gespot dan ik hun.

Al snel meldde mw. Pee met een: “joehoe hier!”, zich op bed 4. Mijn ogen inmiddels de grote contouren herkennend. De eerste po bleek noodzakelijk en zo vertrok ik richting spoelkeuken. Grote rekken met stalen po’s maken hun opwachting te worden ingezet. Ik dacht nog: “Wees maar niet bang, jullie komen allemaal aan de beurt”. Gedurende mijn vaste ronde werd die gedachte al snel waarheid. Ook nu zijn de mannen wederom in het voordeel met een urinaal hangend aan hun bed. Tenzij een beginneling zijn voeteneind op Limburgs vals plat heeft staan, want tja we hebben op aarde nu eenmaal te maken met zwaartekracht.

De po’s leken deze nacht wel in de uitverkoop en bij die constatering bedacht ik een strategie om de omzet en efficiëntie hiervan maar eens flink te verhogen. Bij de eerst volgende oproep deed ik het licht aan en riep; “nu of nooit vier halen één betalen!” en met overduidelijk hulp van ieders lachspieren bleken de ‘steken’ flink aftrek te hebben en al snel gevuld.

Aan het einde van de nacht veranderde de spoelkeuken in een soort A4 tijdens de spits. Waar de po’s bij aanvang van de dienst keurig in de rekken stonden te blinken, was inmiddels de vloer bezaaid met volle ondersteken. En net als bij een file kan er maar één tegelijk doorrijden en ontpopte ik mij als een soort verkeersregelaar om zo de opstopping in goede banen te lijden. Al snel voegt mijn collega zich er met stoel bij en zo zitten we om 05.00uur onder het genot van een kop thee met de geur wanend in de polder al snel in een diepgaand gesprek. Op de achtergrond een ensemble van de inmiddels oververhitte einzelgänger die po-spoeler heet. Die voorlopig niet klaar is met het wegwerken van rijen stinkend staal. Veertig patiënten, twee verpleegkundigen en één po-spoeler. Tja, wie verzint dat.

Onze kledij valt inmiddels ook niet meer onder de categorie schoon, om maar te zwijgen over onze voeten! Oudere mannen, iets met prostaat en toilet gang met hulp. Wat lopen die slippers lekker, maar wat jammer van die zwaartekracht.