“Nieki”

In de loop der jaren hoorde ik geregeld dat ik eens moest proberen wat te gaan schrijven. 31 jaar verlener van zorg, moeder van drie jongens en nog wat rollen her en der maken dat er zat te beleven is en om over te schrijven.

Nieki ontving ik als bijnaam bij mijn vorige werkgever. Mijn schrijfnaam refereert aan een bekende autocoureur uit de jaren ‘70, wel te verstaan Niki Lauda. Welk vergelijk mijn collega’s zagen tussen ons zal gaande weg mijn schrijfmomenten vast helder worden. Ondanks dat mijn gezin altijd roept: “nee mam niet aan tafel die verhalen” en zij het dus blijkbaar slecht trekken, opperde mijn collega het eens over deze boeg te gooien.

Met collega’s moet je proberen het vooral gezellig te hebben, tenslotte breng je veel tijd met ze door en hoeveel makkelijker verlopen soms moeizame werkdagen. Zo had ik als jong gediplomeerd verpleegkundige op de interne-endocrinologie verpleegafdeling bedacht dat we onze bijzondere, ontroerende maar bovenal grappige ervaringen maar eens moesten opschrijven. Zo kocht ik een blanco boekje en lichtte iedereen in vooral daarin te schrijven en/of te lezen. Ja, je moet tenslotte wel draagvlak creëren bij het  implementeren van nieuwe dingen. Al snel vulden de bladzijden zich en werkte het vele lach momenten in de hand.

In de nachtdienst met een nieuw bellensysteem op zak ging ik door de lange gang op weg naar mijn eerste patiënt. Een oude dame vroeg mij om de po en maakte een heldere en adequate indruk. Tijdens het plaatsen van de po gaat wederom mijn telefoon. Ja, de ingrediënten van interne geneeskunde bevatten onder andere oudere mensen, de nodige basiszorg, wat nachtelijke verwardheid en nog meer po’s. Afijn, terugkomend op de aandachtstrekker in mijn jaszak begint de oude dame met twee handen te slaan op de plaats van het geluid en gilt: “Brand, brand! Oh god, help! Brand!’ Al snel is de chaos compleet; vallende bloemenvazen -bloemetje leuk, maar hoe groter het boeket hoe groter de inhoud van de vaas zal ik maar zeggen- en patiënten die de rode zuster knop negeren maar direct hun stembanden een work-out geven. Het nieuwe bellensysteem blijkt dusdanig innovatief dat hij naast geluid tevens verandert in een gloeiend rood-oranje branderig geheel op het moment dat een patiënt wél de rode knop weet te gebruiken. Inmiddels arriveerde mijn collega en na wat ontsteken van licht vroeg ze: “Nieki, heb jij nou die brand geblust met die bloemenvaas!?”

Liefs,

Nieki